
Beste mensen,
Wij als vaste sezoenskaarthouders, wij als trouwe supporters, hebben een jarenlange, zelfs wel oneindige liefde voor onze club.
Wij tonen die liefde door elk seizoen weer een deel van ons inkomen te spenderen aan de jaarkaart of het betalen van losse kaartjes, door onze spelers te ondersteunen tijdens die wedstrijden (een deel van de zeer gepassioneerde liefhebbers doet dat zelfs naar uitwedstrijden), door tweewekelijks soms vele kilometers naar de club af te reizen, door familie, vrienden en kennissen te stimuleren ook de liefde voor Roda te ontwikkelen, door het kopen van allerlei club’prullaria’, door op dit forum over onze hartsverbondenheid te schrijven, door verbale twisten uit te voeren met supporters van andere (Limburgse) clubs, door nachten wakker te liggen met zorgen over ziektes van onze geliefde, door discussies thuis te voeren over de dagen die in het teken staan van de gang naar het stadion (ja, verjaardagsfeestjes, vakanties, ja alles moet wijken voor onze drang om in de buurt van onze geliefde te zijn), door te dromen over roemruchte, vervlogen tijden of over een prachtige voetbaltoekomst en natuurlijk als eerste en heel concreet over eindelijk weer eens een promotie naar het hoogste niveau (voorlopig gewoon in Nederland natuurlijk, het hoeft niet meteen Europees te zijn). De liefde voor Roda zit in ons DNA en dat geven wij weer van harte door aan onze kinderen en kleinkinderen. (Mijn zoon bijv., woonachtig aan de andere kant van Nederland, die mij na weer een dooie wedstrijd zegt klaar te zijn met Roda, maar de week erna toch weer, heel soms juichend de laatste jaren, maar meestal vloekend, aan de buis gekluisterd zit).
Maar mensen, liefde moet van twee kanten komen. Liefde, enkel vanuit één richting, liefde die niet wordt beantwoord, niet door spelers, niet door de technische staf, niet door directie en niet door externe (wij zijn interne!) geldgevers, die liefde bloedt op den duur, ja echt op de heel lange duur toch langzaam dood. (Niet echt helemaal natuurlijk, want er blijft dan diep in de supporters nog dat sprankje hoop dat die liefde toch ooit, ja ooit verzilverd zal gaan worden).
Mensen, wij kunnen alleen maar (toe)juichen, huilen, schreeuwen, vloeken en nog meer van dat alles om en naar onze geliefde, maar de (financiële) verantwoordelijken in en rondom de club kunnen die liefde beantwoorden met AMBITIE. Dat moeten ze uitstralen. En niet alleen in woorden (“Binnen drie jaar voor promotie gaan”), maar echt in daden. Want anders blijft het bij woorden (“Ja, onze ambitie is nog steeds promotie naar de eredivisie, rechtstreeks, dan wel via play-offs”), elk jaar weer, totdat, ja echt totdat het holle frasen zijn geworden en steeds meer, zich afgewezen verliefden, de een na de ander, het geliefde Roda diep teleurgesteld de rug toekeren. (En zich niet meer druk maken over het verlies bij traditionele miniclubs zoals Telstar, Eindhoven, Top Oss, of een of ander puberteam).
AMBITIE, geel-zwarte ambitie, dat moet echt zichtbaar en tastbaar zijn: door te investeren met geld (kom op funders, sponsoren en andere draagkrachtigen in de regio! en desnoods buiten de regio), met het aantrekken van strijders, (groei)briljanten, van bewezen winnaars (en niet hoofdzakelijk met net-niet-voetballers!), met durf bij de beleidsbepalers en technische staf.
Concreet getoonde ambitie, wat zich finaal en succesvol uit op de grasmat, dat zich terugbetaalt door overwinningen, creatief en gedurfd voetbal.
Dat is het enige dat wij als trouwe supporters vragen als ‘wederdienst’, als uiting van een soort liefde naar ons, opdat wij nog steeds met ons hele hart van deze prachtige club kunnen blijven houden……..eh…….en tot in lengte van dagen verliefd op kunnen blijven………….in de eredivie uiteraard!
za 15 maart 2025 om 08:34 - 15 maart 2025 om 08:34 # 369670