Benjamin van Leer (27) is voer voor voetbalquizjes. De doelman lijkt al een vergeten voetballer te zijn geworden, nu hij bij Ajax volledig uit beeld verdwenen lijkt te zijn.
Eerder vandaag liet Benjamin van Leer zich meevoeren door de tijdlijn van zijn Facebook-account. Met oude foto’s en berichtjes kwamen de herinneringen aan betere tijden bovendrijven. Aan zijn twee uitverkiezingen tot VI’s Speler van de Week, als keeper van Roda JC. 'Willem II-thuis en AZ-uit, op mijn verjaardag.'
Aan de dag dat hij een vierjarig contract ondertekende bij Ajax. Aan een oefenwedstrijd tegen Olympique Lyon. De Amsterdammers traden die zomerdag in 2017 aan in een volwaardige opstelling, met onder anderen Hakim Ziyech, Donny van de Beek en Matthijs de Ligt. In de goal: Benjamin van Leer, vervanger van de op interlandexpeditie verkerende Andre Onana. Een kleine drie jaar later, op een leeftijd waarop de meeste keepers pas goed op stoom komen, is hij een vergeten voetballer. Voer voor quizjes. 'Waar is Benjamin van Leer?' Antwoord: nog altijd bij Ajax.
'Ik mis het verdomd. Die wedstrijden, die stadions'
Hoogstwaarschijnlijk is hij er nu vijfde keus bij het eerste elftal, achter Onana, Bruno Varela, Kjell Scherpen en Dominik Kotarski. Van Leer zegt niet precies te weten waar hij zichzelf nu moet plaatsen in de hiërarchie. Waar hij niet over twijfelt, zeker nu hij net weer wat oude foto’s voorbij liet glijden: 'Ik mis het verdomd. Die wedstrijden, die stadions.' Na zijn in degradatie geëindigde huurperiode bij NAC Breda, vorig seizoen, kreeg hij nog slechts eenmaal speelminuten. Vroeg in de voorbereiding, in een zeer jeugdig Ajax. 'Een helftje, tegen een amateurclub. Ik weet niet eens meer welke.' Het was Quick’20 uit Oldenzaal, Ajax won met 11-2. Van Leer hield de nul.
Niet veel later deelde Erik ten Hag hem mee dat hij bij Jong Ajax was ingedeeld. Omdat hij gezien zijn leeftijd sowieso alleen mag meedoen tegen andere beloftenteams in de competitie en de keepers boven hem in de pikorde allemaal ook bezig moeten blijven, staat zijn teller nog op nul wedstrijden. Van Leer moet het hebben van de trainingen. 'Maar ik ben fitter dan ooit. Mijn vetpercentage is nog nooit zo laag geweest. Ik ben heel dankbaar voor de staf van Jong Ajax. Met trainer Mitchell van der Gaag, die ik bij NAC ook heb meegemaakt. Fijne, slimme trainer. Met keeperstrainer René Stam kan ik zelfs op vrije dagen aan de slag. En ik heb heel veel geluk dat Yoeri Pegel dit seizoen bij Jong Ajax is begonnen als krachttrainer. Voor elke dag heeft hij voor mij een ander schema in elkaar gezet. Hij werkt ook met Badr Hari. Zo’n beest zal ik niet worden, maar ik ben door zijn oefeningen wel sterker geworden. Ik spring hoger dan ooit.'
Dit bericht bekijken op Instagram
????
Een bericht gedeeld door Benjamin van Leer (@bvanleer1992) op 4 Feb 2020 om 5:06 (PST)
In de eetzaal van trainingscomplex De Toekomst knikt hij naar voormalig atleet Troy Douglas, die verderop aan een broodje zit. 'Hij traint ons ook, super. Met Troy werk ik aan mijn snelheid en explosiviteit.' Het weegt allemaal niet op tegen de ervaring van een reeks wedstrijden, beaamt Van Leer. Maar het is dus niet zo dat hij al het hele seizoen thuis zit te Netflixen. 'Ik doe er alles aan om te zorgen dat ik helemaal klaar ben als ik straks weer minuten mag maken.' Om hem heen zitten jeugdspelers en -trainers te praten en te lachen. Sjaak Swart is er natuurlijk ook. Hij eet een broodje en zit hardop te bellen. Van Leer spreekt zachtjes. Over de roerige jaren die hij achter de rug heeft. Over hoe hij de draad weer hoopt op te pakken. En over zijn relatie met een wereldberoemde linksbuiten.
'Bravoure tonen, zoals je dat in Amsterdam veel ziet, zit niet in mij'
TE LIEF
'Ik zou mezelf soms wat harder moeten opstellen. Dat heb ik vaak te horen gekregen. Van mijn zaakwaarnemer Mustapha Nakhli bijvoorbeeld. ''Jij past er eigenlijk niet tussen'', heeft die weleens tegen me gezegd. Zit ook wel wat in. Het is vooral een gevolg van mijn opvoeding. Mijn moeder is Molukse. Ze is een nicht van Simon Tahamata, die ik hier bij Ajax regelmatig tegenkom. Normen en waarden zijn heel belangrijk in de Molukse cultuur. Mijn vader komt uit een heel net Nederlands gezin. Eén van de belangrijkste lessen thuis, naast dat je beloond wordt als je maar hard genoeg werkt, was om een ander te behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Bravoure tonen, zoals je dat in Amsterdam veel ziet, zit niet in mij.'
'Bij Roda JC begon ik op de bank, achter de Belg Bram Verbist. Van binnen vervloekte ik hem af en toe heus wel, maar ik heb dat nooit laten merken. En we hebben nog steeds contact. Drie dagen geleden appte hij me nog. Of ik tips had voor een weekendje Londen. Ik wil blijven wie ik ben. Iemand die niet alleen aan zichzelf denkt, maar er wel alles aan doet om het uiterste uit zijn loopbaan te halen. Ik wil ook helemaal niet weg uit de voetballerij. Het klinkt misschien heel eigenwijs, maar op mijn manier kan ik óók presteren. Dat heb ik eerder laten zien.'
FAMILIE
'Mensen vinden Roda een kille club. Dat hoor ik vaak, van andere voetballers ook. Ze hebben er geen gevoel bij. Maar nog altijd als ik bij Roda langsga, en dat doe ik nog weleens, dan voelt het als thuiskomen. Dat gevoel krijg ik door de clubmensen die je er altijd nog tegenkomt. Mensen als Pierre Vermeulen en zijn vrouw Lonny, die samen in de fanshop werken. Zij maken dat ik Roda toch nog ervaar als een familieclub, ondanks alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Ik heb drie onrustige seizoenen meegemaakt in Kerkrade. Tijdens mijn eerste gesprek met Roda was Ruud Brood trainer, bij mijn tweede gesprek Jon Dahl Tomasson.'
'Toen ik eenmaal bij de club begon, stond René Trost voor de groep. En zo is het altijd stuivertje wisselen gebleven. In die drie jaar heb ik vijf trainers gehad. Met op het einde nog een onvergetelijke week onder Huub Stevens, die ons door play-offwedstrijden tegen MVV wist te loodsen. Geweldig was dat. Hij begon op een dinsdag en voerde voor zijn eerste training gesprekken van een minuut of vier met elke speler. Toen ik binnenkwam, zei hij: ''Jij hoeft niet te gaan zitten. Gewoon die ballen tegenhouden''. Meer had hij me niet te vertellen. Het was duidelijk en het was genoeg. Hij wist ons allemaal zo te motiveren, dat we net in de Eredivisie bleven. Doodzonde dat de club de jaren erna toch nog zo is afgezakt.'
NOURI
'Nadat we het net hadden gered met Roda, kon ik naar drie clubs. Eén uit Griekenland, twee uit Nederland. Waaronder Ajax. Een gevoelige keuze voor een jongen uit de buurt van Utrecht en met een verleden bij PSV, maar mijn gevoel leidde me naar Amsterdam. Ajax is een prachtig podium, ik voelde me sterk en wilde laten zien wat ik kon. Het verhaal van de club klonk heel goed. Ik had een gesprek met trainer Marcel Keizer en keeperstrainer Carlo L’Ami. Onana zou starten, dat was duidelijk. Maar de verwachting was, toen al, dat hij nog maximaal een jaar zou blijven. Ik moest worden klaargestoomd om tegen die tijd zijn plek over te nemen.'
'We gingen op trainingskamp naar Oostenrijk. De herinneringen daaraan staan vooral in het teken van Appie (Abdelhak Nouri, red.). Ik kende hem pas een dag of vijf, maar vond hem zoals iedereen ook meteen een fijne jongen. Na een training fietsten we eens met zijn drieën terug: Jairo Riedewald, Appie en ik. Die twee jongens waren in straattaal met elkaar aan het praten. Appie had het steeds over "de suiker'', die we nog zouden krijgen. Ik had geen idee wat hij bedoelde. Hij probeerde het me uit te leggen door weer een ander straattaalwoord te gebruiken, dat ik ook niet begreep. Hij lachen. Ik ook. Zo gaat het niet werken tussen ons, hoor, zei ik.'
'Elke keer als ik aan die vreselijke middag terugdenk, zie ik vooral de familie van Appie voor me'
'Uiteindelijk had ik door wat hij bedoelde met suiker: een extra inspanningsoefening die je niet ziet aankomen, een toetje na een zware training. Ik vergeet ook niet dat we een partijtje deden op de training. Klaas Jan Huntelaar kwam op me af, Appie stond naast hem en riep: ''Naast je, naast je!'' Dus Klaas legde die bal af. Alleen zat Appie bij mij in het team. Ik zie hem nog lachend weglopen. En later, tegen Werder Bremen, viel hij ineens neer. Dokter erbij. Je denkt: Die is door zijn enkel gegaan. Zie je even later mensen op zijn borst duwen. Daarna kwam er een ambulance bij. Elke keer als ik aan die vreselijke middag terugdenk, zie ik vooral zijn familie voor me. Die thuis op de bank naar Ziggo Sport moet kijken, naar hun zoon die ergens ver weg op de grond ligt. Terwijl ze niks voor hem kunnen doen. Het verdriet daarna was zo groot. Bij de spelers, die hem al lang kenden. Bij de jongens die vlak bij hem stonden toen het gebeurde. Bij het personeel van de keuken. Bij iedereen, eigenlijk.'
BLESSURES
'Ik zat tijdens die bewuste oefenwedstrijd aan de kant met een bilspierblessure. Nadat ik daarvan was hersteld, wilde ik me meteen bewijzen. Het verschil tussen Roda en Ajax is groot, dus ik moest behoorlijk aanpoten. Een paar weken later liep ik een nieuwe blessure op. Domme pech. Tijdens een training bleef mijn nop achter een poortje hangen. Normaal valt zo’n ding achterover, dan is er niks aan de hand. Maar het stond verkeerd opgesteld. Dat poortje klapte terug. Gescheurde enkelband. Ik lag er een paar maanden uit.'
'In november kwam ik terug. Een maand later werd er een wedstrijd afgelast vanwege de sneeuw. We gingen trainen in de hal. Iemand geeft een steekbal, ik wil erop duiken, maar Dani de Wit komt met een sliding door op mijn linkerknie. Die buigt naar achteren, en ik scheur mijn achterste kruisband. Einde seizoen. Kostas Lamprou nam mijn plekje over. Hij deed het goed en bleef de nummer 2. Ik had een jaar niet kunnen keepen en wilde heel graag weer aan spelen toekomen. Dus wilde ik verhuurd worden. NAC Breda was op dat moment de enige optie. Ik zag de namen van de selectie, met jongens die bij FC Utrecht, Feyenoord en SC Heerenveen hadden gespeeld. Op papier zeker niet minder dan het team waarmee we ons met Roda hadden gehandhaafd in de Eredivisie. Ik dacht: NAC is een club die bij me past. Gaat helemaal goedkomen, daar.'
KERKHOF
'Het zegt mij genoeg dat heel veel jongens die het vorig seizoen moeilijk hadden bij NAC, nu ergens anders wel presteren. Ramon Lundqvist doet het goed bij FC Groningen, Menno Koch op het hoogste niveau in België, Robert Mühren schiet bij SC Cambuur weer de ene na de andere bal binnen. De jongens die in Breda bleven, zijn ook opgeleefd. Zo slecht wás het dus allemaal niet. Maar de puzzel klopte vorig seizoen niet. Er was geen teamgeest. Het waren allemaal goede gasten, maar er was geen klik. Na de training ging iedereen meteen naar huis. Bij sommigen leek het alsof ze de strijd al ruim voor het einde van het seizoen hadden opgegeven.'
'Het is moeilijk om er precies de vinger op te leggen. Ik wil ook niet te veel naar anderen wijzen. Maar het familiegevoel dat ik bij Roda wel vond, heb ik in Breda nooit ervaren. Er hing een heel negatieve sfeer op de club. Dat heeft natuurlijk te maken met de resultaten. Maar er werden ook beslissingen genomen die niet lekker uitpakten. Mitchell van der Gaag die werd weggestuurd, terwijl we het in de spelersgroep erover eens waren dat de slechte prestaties niet aan hem lagen. Daarna moest ook assistent-trainer Rob Penders vertrekken. Dat besluit schoot bij veel jongens in het verkeerde keelgat, niet alleen bij mij. Zulke clubmensen moet je altijd binnenboord houden.'
'Eén jaar NAC stond gelijk aan twee jaar Roda. En dat zegt veel, als je Roda een beetje kent'
'Praktisch was alles ook niet ideaal geregeld, vond ik. We trainden in Zundert, op twintig minuten van Breda. Ik kwam eens in de twee weken in ons eigen stadion. Voor een thuiswedstrijd parkeerden we bij het stadion, waarna we met de bus naar Zundert gingen om daar te eten. Daarna weer met de bus terug naar Breda. Alles bij elkaar voelde het dan toch als een uitwedstrijd. Ik wil dit niet aanvoeren als excuus, maar het maakte wel dat ik nooit een heel sterk gevoel heb gekregen bij NAC. Het kán een heel mooie club zijn. Maar dat was het vorig seizoen niet. Het was een kerkhof, in mijn beleving. Zodra je binnenkwam, voelde je de negativiteit. Eén jaar NAC stond gelijk aan twee jaar Roda. En dat zegt veel, als je Roda een beetje kent.'
DREIGBRIEFJES
'Het was een zwaar jaar. Vooral mentaal. Supporters keerden zich tegen me. Thuiswedstrijd, corner tegen, ik neem mijn positie in. Schreeuwt een kerel mijn adres vanaf de tribune, met een scheldwoord erachter. Lekker is anders. Ik kreeg vervelende brieven thuis. Afgescheurde briefjes, met van die dreigende teksten erop. Opflikkeren. Rot op. Wegwezen, nu het nog kan.'
'Vind maar eens een speler die nog nooit bedreigd is via Instagram ofzo. Maar ik vind het niet normaal'
'Het begon na de winterstop, rond deze tijd van het jaar. We stonden er slecht voor, het liep al niet lekker. Zulke dingen maken de boel er dan niet positiever op. Je moet er eigenlijk boven staan. Maar al weet je dat het waarschijnlijk geen serieuze bedreigingen zijn, toch lig je ’s nachts niet lekker in je bed. Je maakt er hooguit wat grapjes over. Het schijnt er allemaal bij te horen, vandaag de dag. Vind maar eens een speler die nog nooit bedreigd is via Instagram ofzo. Maar ik vind het niet normaal.'
'Die ervaringen kleuren helaas ook mijn beeld van NAC. Niet het stadion dat ondanks alles altijd vol zat, niet de sfeer op de tribunes, maar de vervelende dingen. De onvrede bij de supporters snapte ik volledig. Als team presteerden we niet en ikzelf was ook niet de keeper die ik bij Roda was.'
'Mitchell voelde het goed aan. Ik heb een keer of vijf woorden met hem gehad vorig seizoen, maar hij nam het nooit mee naar de volgende dag. En het lukte die eikel, zoals ik hem uit boosheid dan weleens noemde, altijd weer om in mijn hoofd te kruipen. Hij heeft psychologie gestudeerd, dat merk je. Hij zei: “Jij wilt terug in de tunnel waar je bij Roda in zat: alleen maar focussen op trainen, spelen, trainen. Maar dat kan niet. Je bent naar Ajax gegaan, je status is veranderd. Mensen kijken anders naar je. Je hebt een kruisbandblessure gehad, kwam hier zonder ritme. Zit bij een onrustige club. Je hebt een vriendin die heel erg in the picture staat (Oranje Leeuwin Lieke Martens, red.). Je zit nu in een tunnel met heel veel afslagen”. Hij had gelijk. De tunnel die ik zocht, bestond niet meer. Of je moet totaal onverstoorbaar zijn van karakter.'
'We hadden bij NAC een mental coach, maar die kon weinig uithalen. Hij had aan het einde van het seizoen bijna zelf een mental coach nodig, haha'
'We hadden bij NAC een mental coach, maar die kon weinig uithalen. Hij had aan het einde van het seizoen bijna zelf een mental coach nodig, haha. Ik had gewoon tijd nodig om weer mezelf te vinden, om aan mijn nieuwe situatie te wennen. Om weer zelfvertrouwen op te bouwen. Tijdens dat seizoen bij NAC ben ik helaas niet de keeper geweest die ik kan zijn. Daar baal ik van. Als team kenden we een kleine opleving na de komst van Ruud Brood als trainer, maar daarna zakte alles toch weer in. Dat bewees wel dat het niet aan Mitchell had gelegen. Als team kwamen we gewoon te kort.'
'Het doet me pijn dat we zijn gedegradeerd, dat ik de club niet heb kunnen helpen. Alleen al voor Jelle ten Rouwelaar, die ik echt waardeerde als keeperstrainer, had ik meer willen laten zien. Ik kan zoveel beter dan vorig seizoen in Breda. Maar het was óók niet zo slecht als sommige mensen het maakten. Het klinkt gek, maar ik ben ergens ook wel blij dat ik dat jaar heb meegemaakt. Ik heb zoveel geleerd. Maar leuk is anders.'
KOGELVRIJ VEST
'Terug bij Ajax ging ik met het eerste mee naar De Lutte, in de voorbereiding. De sfeer was positief, het ging lekker. De keeperstrainer was tevreden over me, Erik ten Hag ook. Toch kreeg ik te horen dat er voor mij geen plek was in de selectie. Dat bericht zag ik wel aankomen. Die keuze was ook al voor het trainingskamp gemaakt. Er waren nieuwe keepers, die onder de huidige trainer waren gekomen, die hebben dan een streepje voor.'
'Zo gaat het in het deze wereld; voor jou tien anderen. Ajax had al aangegeven dat ze zouden meewerken aan een vertrek, dus het was wel duidelijk dat ik niet veel perspectief meer had in Amsterdam. Ik ben dan niet iemand die opgeeft. Ik geef alles, altijd. Nu nog steeds. Al is het voor 99,9 procent zeker dat ik bij Ajax niet meer aan de bak zal komen, toch knok ik voor het geval die kans nog komt. En anders wil ik topfit zijn voor mijn nieuwe club.'
'In het begin heb ik bij Ajax de fout gemaakt dat ik me te veel liet leiden. Ik vergat mijn eigen ding te doen'
'Ik ben erop gebrand te laten zien wat ik in huis heb. In het betaalde voetbal heb ik honderdvijftig wedstrijden achter de rug. Daarvan waren er bij NAC tien ondermaats, maar die bepalen helaas wel het beeld dat veel mensen hebben. Maar dat is niet wie ik ben. Een tijdlang ben ik zoekende geweest. In het begin heb ik bij Ajax de fout gemaakt dat ik me te veel liet leiden. Dat leg ik bij mezelf, ik vergat mijn eigen ding te doen. Ik wilde de perfecte Ajax-keeper worden. Heel naïef, achteraf. Als je zo’n keeper op je 25ste niet bent, dan word je dat ook niet meer. Ik probeerde bijvoorbeeld ineens alle lage ballen met mijn handen te pakken, terwijl ik eerder bij Roda juist heel veel stopte met mijn voeten. Maar dat is een heel grote omschakeling. Je moet anders staan, bent te laat bij de grond. Ik was mezelf niet meer.'
'Nu ik ouder en meer ervaren ben, weet ik dat ik ook op mijn eigen gevoel moet vertrouwen. Ik ben de keeper die ik ben, op mijn manier kan ik ook van waarde zijn en punten pakken. Als je tegen mij steeds zegt: Je moet dit doen en je moet dat doen, dan ben ik niet op mijn best. Ik moet helemaal vrij zijn in mijn hoofd. Dat ben ik nu weer. De keeper die ik bij Roda was, is weer terug. Dat wil ik heel graag bewijzen. Ik had mogelijkheden om te vertrekken, in de zomer en in de winter. Maar mijn volgende stap moet honderd procent raak zijn. Als ik in een kogelvrij vest naar de supermarkt moet, bij wijze van spreken, dan doe ik het niet. Daarom heb ik bedankt voor interesse uit het Oostblok en zo.'
'In de winter heb ik wel serieus nagedacht over een club uit Denemarken. Heb beelden opgevraagd van zeven wedstrijden en zag situaties die bij NAC ook voorkwamen: het laten lopen van tegenstanders, elkaar niet willen helpen, alleen je eigen man pakken. De stress, de verwijten. Ik wilde het allemaal niet weer gaan opzoeken. Afgelopen zomer heeft ook Roda zich bij me gemeld. Keeperstrainer Robert-Jan Zoetmulder zei dat die Mexicaan (de latere ontmaskerde nepinvesteerder Mauricio García de la Vega, red.) me wilde halen. Hij zal wel door mensen binnen de club getipt zijn. Als Roda nog in de Eredivisie had gespeeld of boven in de Eerste Divisie zou meedraaien, had ik het overwogen. Want het liefst wil ik nog eens terugkeren bij de club. Maar nu is het er zo onrustig.’
'Toen ik Bruno Varela laatst uit bij Getafe in die goal zag staan, stak het wel even'
SPIJT
'Toen ik Bruno Varela laatst uit bij Getafe in die goal zag staan, stak het wel even. Als ik niet al die blessures had gehad, als ik als keeper meer mezelf was gebleven, dan had ík die wedstrijd gespeeld. Onana was ik niet voorbijgekomen, maar met mijn kwaliteiten had ik wel de vaste tweede man kunnen zijn. Maar de dingen gaan zoals ze gaan. Bij mij is de lijn nooit recht omhoog gelopen. Ik was keeper van PSV en werd verhuurd aan FC Eindhoven. Daar zei keeperstrainer Wim Ribbens: ''We kiezen voor meer ervaring". Maar ook: ''Jij bent niet goed genoeg''.'
'Bij Roda begon ik ook op de bank, maar ik knokte met het doel in en deed het goed. Dat ik ooit bij Ajax zou keepen, had ik vijf jaar geleden echt niet verwacht. Helaas is het hier nooit geworden wat ik ervan had verwacht. Ik neem Ajax niks kwalijk en heb ook geen spijt van mijn keuze. Spijt zou ik hebben gehad, als ik destijds níet de stap had durven zetten.'
'Voor Lieke en mij zou het handig zijn als ik ergens in de buurt van Barcelona aan de slag zou kunnen'
'Mijn contract loopt na dit seizoen nog een jaar door. Maar Ajax wil nog steeds meedenken, die afspraak heeft de club gemaakt met Mustapha Nakhli. Hij doet de zaken voor jongens als Hakim Ziyech en Noussair Mazraoui, maar laat ook mij niet vallen. Hij ziet wat ik er allemaal voor over heb om me straks weer te laten gelden. We zijn samen op zoek naar een mooie oplossing. Die komt er vast, een aantal clubs heeft al geïnformeerd. Op dit moment voelt het voor mij alsof ik in een kooi zit opgesloten. Nog even en dan mag ik er uit. Ik kan niet wachten.'
'In Nederland blijven is een optie, maar een buitenlands avontuur spreekt me ook aan. Als het er maar leefbaar is en de club ambities heeft. Binnenkort begin ik aan een cursus Spaans. Dat was ik sowieso al van plan, Spanje heeft me altijd aangesproken. Lieke speelt er natuurlijk ook. Ze heeft het goed bij FC Barcelona, daar houdt ze het nog wel even vol. Voor ons samen zou het handig zijn als ik ergens in de buurt aan de slag zou kunnen. Maar dat is niet leidend nu. Lieke en ik zitten niet aan elkaar vast, we maken de keuzes die goed zijn voor onze eigen carrières.'
'Als ik toch zie wat er allemaal op Lieke afkomt… dat is niet normaal'
BEWONDERING
'We zouden elkaar wel vaker willen zien. Nu zijn het vaak bliksembezoekjes. Ik naar Barcelona of Lieke naar Amsterdam. Dan willen we wel minimaal één nacht bij elkaar kunnen zijn, anders is het gekkenwerk. De afstand maakt het soms moeilijk voor ons, maar dat wisten we van te voren. Het gaat hartstikke goed tussen ons. Ik heb heel veel bewondering voor de manier waarop Lieke met haar veranderde leven omgaat. De aandacht voor vrouwenvoetbal is in korte tijd van onder zeeniveau naar grote hoogte gestegen.'
'Als ik toch zie wat er allemaal op Lieke afkomt… dat is niet normaal. Nog los van alle supporters die iets van haar willen, alle kinderen die overal op haar afkomen, zijn er talloze belletjes en berichtjes. Pers, uit alle landen. Bedrijven die iets willen. Dan te bedenken dat haar manager en haar club nog zoveel bij haar weghouden. Lieke is Noord-Limburgse, nuchter dus, en vindt al die aandacht eigenlijk helemaal niks.'
'Als zij naar Amsterdam vliegt, gaat ze liever met Vueling dan met Transavia. De toestellen van die laatste maatschappij zitten vol Nederlanders. Vaak vriendengroepen, met een drankje op. Die gaan dan naar haar roepen, filmpjes maken. Of haar wakker maken in het vliegtuig. Ze werd een keer wakker en zag dat ze werd gefilmd. Zo brutaal. We lopen in Barcelona over het vliegveld, komt er een Nederlander op haar af. ''Hier, ik heb nou mijn dochter aan de lijn, zeg eens wat...'' Ik zeg: Sorry meneer, maar waar ben je mee bezig? Ik ben misschien te lief, maar Lieke is nog netter. Als ik er niet bij was geweest, had ze nog wat ingesproken ook.'
'In Barcelona wordt ze nog niet voortdurend herkend, al vermijden we de Ramblas wel een beetje. Daar lopen altijd veel Nederlanders. In Amsterdam kan ze ook best rustig over straat. Maar niet overal in Nederland en daar moet ze nog best aan wennen. Voor mij is het ook nog een rare gewaarwording soms. Ik nam haar een keer mee naar vrienden in Utrecht. Werd er op de ramen geslagen en zo. Laat haar toch lekker lopen, dacht ik.'
'Toen we laatst over straat liepen en iemand weer zei: ''Kijk, dat is de vriend van Lieke'', besefte ik wel dat het hoog tijd is dat ik weer tussen die palen kom te staan'
'Lieke is na haar blessure nu net weer terug in het Nederlands elftal. Ze spelen deze week een toernooi in Frankrijk, maar daar kon ik niet bij zijn. Ik volg het voor de tv. Als het even kan, zit ik op de tribune. Vroeger zei ik altijd dat vrouwen niet mogen voetballen. Dat was het eerste wat mijn moeder zei toen Lieke voor het eerst bij mijn ouders kwam. De eerste keer dat ik bij haar op bezoek kwam, struikelde ik over de bekers. Oh jee, dacht ik, hoe moet dat als ze straks bij mij thuis komt. Daar vindt ze hooguit een Koempel of the Year-schaaltje, voor de beste Roda JC’er van het seizoen. Vond ze gelukkig geen probleem, haha.'
'Dat we allebei betaald voetbal spelen zorgt dat we elkaar begrijpen en goed kunnen steunen. Op mijn eerdere mening over vrouwenvoetbal ben ik teruggekomen; dat kan ook moeilijk anders. Die tak is zo groot geworden. Zij is bekender dan ik, staat meer in the picture. Dat vind ik niet erg. Wat dat betreft zijn we hetzelfde. Ik hoef niet zo nodig gezien te worden als de keeper, de profvoetballer. Ben liever gewoon Benjamin uit Houten. Maar ja… toen we laatst in Barcelona over straat liepen en iemand weer zei: ''Kijk, dat is de vriend van Lieke'', besefte ik wel dat het hoog tijd is dat ik weer tussen die palen kom te staan.'
za 07 maart 2020 om 09:02 - 07 maart 2020 om 09:02 # 155118
Admin
Inloggen
Wachtwoord vergeten
Nieuw account maken
Word gratis lid
