https://www.vice.com/nl/article/xwe5dw/vip-real-murcia?utm_source=sportsfbned&utm_content=1570451602&utm_medium=VICE+Sports+Nederland
Ik liet me als VIP in de watten leggen bij Real Murcia
“Je krijgt vanaf nu een officiële uitnodiging voor elke wedstrijd.”
Door Michel Doodeman
07 oktober 2019, 2:26pm
Terwijl ik naast het veld van het Nueva Condomina-stadion sta, rennen links en rechts van me de spelers het gras op. Als ik een stap naar voren zet, sta ik binnen de lijnen, hoewel de stretchende scheidsrechter met zijn blik duidelijk maakt dat ik dat beter niet kan doen. De stadionspeaker roept de namen van de voetballers om en als ik naar boven kijk zie ik supporters enthousiast de tribune beklimmen en naar het veld wijzen. Ik moet de aandrang bedwingen om de spelers niet te vergezellen tijdens hun rondo.
Het is een van de hoogtepunten van mijn bezoek aan Real Murcia, waar ik als VIP in korte broek tussen de bestuursleden beland en getuige ben van de grootste overwinning van de club in tijden.
Eerder schreef ik al over hoe ik aandeelhouder werd van het Spaanse Real Murcia. In het kort: de derdedivisionist stond wegens financiële problemen op het punt van omvallen. Daarom werd er besloten om aandelen te verkopen. Op die manier werd er geld ingezameld om spelers en medewerkers weer te kunnen betalen, en kwam er wereldwijde aandacht voor de club. Ik besloot om wat aandelen te kopen en werd, samen met ruim 20.000 anderen, mede-eigenaar van Real Murcia.
Afgelopen zomer kocht ik een ‘International Club Card’ van de Spaanse ploeg. Het mooie van deze kaart is dat je daarmee de mogelijkheid krijgt om eenmalig als VIP bij Real Murcia langs te gaan. Als mede-eigenaar/aandeelhouder/mens kon ik die kans niet laten liggen, dus nam ik een paar weken geleden contact op met de club en besloot ik om de wedstrijd tegen San Fernando CD te bezoeken. De timing was goed, aangezien de ploeg op dat moment met slechts één puntje ergens onderaan de ranglijst bungelde en ik dus ofwel meteen een donderspeech zou kunnen geven na een nieuwe verliespartij, ofwel mezelf de rol van verlosser aan zou kunnen meten na de eerste gewonnen wedstrijd van het seizoen. Een win-winsituatie.
Maar nadat ik ruim een week heb geluisterd naar mensen die me vertellen jaloers te zijn op het heerlijke weer waar ik in Zuid-Spanje van zou gaan genieten, ontdek ik kort voor vertrek dat de hele regio op z’n kop staat vanwege een historische storm. Het extreme noodweer veroorzaakt overstromingen, meerdere doden en een enorme chaos. Scholen en winkels werden gesloten, en alle inwoners wordt op het hart gedrukt om binnen te blijven. Ik zie video’s van wegdrijvende auto'sen mensen die in rubberen bootjes de straten trotseren.
Kortom: de hel is volledig losgebarsten, maar ik heb wel al een ticket met extra beenruimte gekocht om richting die hel te vliegen, dus besluit ik om als een onvervalste stormjager toch naar Schiphol te gaan. Ik vraag me af of er ook mensen zijn die ruim 2.000 kilometer reizen om pak ‘m beet De Treffers of Kozakken Boys op het derde niveau van Nederland te zien spelen, al is dat een vraagstuk dat je misschien niet moet opwerpen voordat je je leven riskeert om een voetbalwedstrijd te zien.
Uiteindelijk gooit het noodweer toch roet in het eten en bereik ik het vliegveld van Alicante, dat veranderd is in een soort golfslagzwembad, niet. Achter m’n laptop zie ik een dag later hoe Real Murcia ook tegen San Fernando ten onder gaat: in eigen huis (dat klaarblijkelijk niet is weggedreven) wordt er met 1-2 verloren. Los Pimentoneros staan nu stijf onderaan de ranglijst. Ik besluit m’n vlucht om te boeken en neem me voor om zo snel mogelijk langs te gaan (of, in eigenaarsjargon: verantwoordelijkheid te nemen).
Twee weken later rijd ik alsnog naar het Nueva Condomina. Een brede weg, waar palmbomen en billboards met reclames voor obscure nachtclubs elkaar afwisselen, brengt me naar het stadion van de plaatselijke trots. Een paar uur daarvoor heb ik een bezoek gebracht aan de kathedraal van Murcia, waar een paar ongelukkig uitziende mannen op gedempte toon aan het biechten waren. Andere mensen bewonderden vooral de pracht en praal van de gotische kerk, of sloegen in stilte een kruisje. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat een jongen naast mij in Real Murcia-tenue ook even een verzoekje naar boven stuurde, met betrekking tot de uitslag van de aankomende wedstrijd tegen Villarrobledo.
Zo’n twee uur voor aanvang van de krachtmeting sta ik voor het imposante stadion van Real Murcia. Ik moet even checken of ik me niet vergist had in de tijd, want het is volledig uitgestorven. Afgezien van een paar verkopers die bezig zijn om hun ijskoude blikjes drinken en zoute snacks uit te stallen, zie ik nog niemand. In de verte hoor ik wel af en toe een trommel en in het stadion wordt de geluidsinstallatie getest met nummers van U2, maar verder is het stil.
Na een kwartier het stadion te hebben geïnspecteerd voel ik me alsof ik getroffen ben door een reeks opvliegers. Van het noodweer is niets meer te merken: het is gewoon ouderwets verzengend heet (33 graden, geen schaduw). Ik spoed ik me naar het nabijgelegen winkelcentrum tegenover het stadion. Daar ontdek ik waarom er niemand bij het stadion is: de supporters zitten rustig in de schaduw aan een biertje. Ik koop een Chips Ahoy!-ijsje (met chocolate chip cookie-smaak, een aanrader), dat ik vervolgens grotendeels op m’n sok laat vallen als ik een foto wil maken van een zogeheten full kit wanker in Real Murcia-outfit (geen aanrader).
Ongeveer een half uur later word ik opgehaald door Antonio, een van de drijvende krachten achter de aandelenactie van de club, en de VIP-ervaring kan beginnen. In de parkeergarage gaan we met de lift naar boven en voor ik het weet staan we op de perstribune. In perfect Engels vertelt Antonio over het Nueva Condomina, een imposante, moderne arena waar ruim 31.000 toeschouwers in passen. Het stadion is in de derde divisie van Spanje als een Ferrari tussen de afgekeurde Canta’s.
Tijdens de rondleiding ontmoet ik aan de lopende band mensen die me vriendelijk de hand komen schudden. Ik blijk de enige buitenlandse aandeelhouder te zijn die voor deze wedstrijd de reis naar Murcia heeft gemaakt. Mijn hersenen kraken terwijl ik met mijn Spaans, dat net goed genoeg is om eten te bestellen, de gesprekken probeer te volgen. Ook de ‘Presidente’, Francisco Tornel, komt zich voorstellen. Ondanks dat er een week eerder met 1-2 werd gewonnenvan CF Talavera, is de spanning bij alle betrokkenen voelbaar. Real Murcia staat nog altijd slechts zestiende op de ranglijst, een positie waar degradatie lonkt.
Net als veel anderen begint voorzitter Tornel direct over Mauricio Garcia de la Vega, Roda JC’s voormalige ‘investeerder’ (zonder een cent te investeren) die zich niet zo lang geleden nog als redder van Real Murcia opwierp. De beelden van de Mexicaan die door Roda JC-supporters letterlijk het stadion uit werd gewerkt, waren viral gegaan in Spanje. “Eerst was hij alleen berucht in Murcia, nu kent het hele land hem,” wordt me verteld. Van leedvermaak is nauwelijks sprake, de Spanjaarden hebben vooral medelijden met de supporters van Roda JC. Die dag hoor ik in Murcia de naam van de Limburgse club vaker voorbij horen komen dan die van Real Madrid en FC Barcelona bij elkaar opgeteld. Blijkbaar is het wegjagen van een investeerder een effectieve manier om (onbedoeld) internationale exposure te krijgen.
EEN SKYBOX.
In hoog tempo (de wedstrijd begint immers bijna) krijg ik de rest van het stadion te zien. We genieten van het uitzicht in een van de skyboxen – waar een televisie, een bank en wat barkrukken staan – en ik maak ongemakkelijk glimlachend een foto in de perskamer, terwijl ik achter een microfoon zit, vaste prik bij elk stadionbezoek. De kleedkamer van de thuisclub is begrijpelijkerwijs verboden toegang, omdat de selectie zich daar aan het voorbereiden is. Mede-eigenaar of niet, spelers vinden het nooit fijn als je binnenkomt terwijl ze met z’n allen halfnaakt naar een tactiekbord zitten te staren.
Tot mijn verbazing kunnen we kort daarna via de catacomben naar het veld lopen, ondanks dat er al spelers het gras op komen voor een warming-up. Terwijl de spelers af en toe ballen over ons heen schieten en er rondootjes gemaakt worden op een paar meter afstand, mag ik in alle rust foto’s en video’s maken van het nog vrijwel lege stadion. Als ik een selfie op het gras maak word ik per ongeluk gefotobombt door de keeperstrainer van Real Murcia.
Omdat de wedstrijd op het punt staat te beginnen en we niet het risico willen lopen in de catacombe verstrikt te raken in een kluwen spelers, begeven Antonio en ik ons naar de tribune. We hebben prachtige, VIP-waardige plekken ter hoogte van de middenlijn, tussen de voorzitter, bestuursleden en familieleden van spelers. Godzijdank bevinden onze zitplekken zich in de schaduw. De fans aan de overkant hebben minder geluk: bijna synchroon wapperen ze hun tickets en waaiers op en neer om een klein beetje verkoeling in de brandende zon te creëren. Niet voor niets gaan veel supporters op de allerhoogste rij van het stadion zitten, waar een strookje schaduw is.
Als je naar een wedstrijd gaat tussen de nummer 10 en 16 uit een derde divisie, verwacht je bepaald geen champagnevoetbal. Toch begint Real Murcia erg sterk, wordt er vlot gecombineerd en volgen er al gauw wat kansen, waardoor het na 14 minuten al 1-0 staat. Er komt verrassend veel geluid uit het grotendeels lege stadion, met name dankzij een paar fanatieke trommelaars. Real Murcia blijft aanzetten en kansen creëren, en schiet zelfs in de eerste helft nog een keer op de paal.
Tijdens de rust dalen we af naar een chique ruimte met een glimmende vloer waar iedere VIP kan genieten van een hapje en een drankje. Dankzij de combinatie van een enigszins verbrand gezicht, korte broek, rugzak en een ijsvlek op m’n sok val ik ietwat uit de toon tussen de vriendelijke aanwezigen in nette kleding. Ik voel me als een Britse ‘Shagaluf’-toerist die per ongeluk op een gala is beland, maar gelukkig neemt niemand het me kwalijk. Iedereen is opgewonden en enthousiast vanwege het spel en de tussenstand, maar houdt tegelijkertijd een slag om de arm. Als ze in de laatste jaren iets geleerd hebben in Murcia, is het wel dat valse verwachtingen en dromen behoorlijk wat hartzeer kunnen veroorzaken.
Kort na rust wordt echter al gauw de 2-0 gemaakt, zodat we op de eretribune rustig adem kunnen halen. Dan moet de echte show nog beginnen. Het laatste half uur vliegt Real Murcia over het veld, terwijl de spelers van Villarrobledo door de hitte bevangen lijken te zijn. Er zijn kansen, hakjes en passeerbewegingen in overvloed. Met name Josema Raigal – een twintigjarige aanvaller die, als de voortekenen niet bedriegen, over een paar jaar in de Primera División speelt – swingt erop los. “Je krijgt vanaf nu een officiële uitnodiging voor elke wedstrijd,” lacht Antonio na de 3-0, die het feest compleet maakt.
Onder luid applaus maakt de selectie van Real Murcia een welverdiende ereronde, terwijl de vernederde spelers van Villarrobledo zich uitgeblust naar de kleedkamer spoeden. Antonio kan zich niet meer heugen wanneer zijn ploeg voor het laatst zo goed heeft gespeeld. Zelf weet ik het ook niet, maar een snelle zoektocht op internet leert me dat er in 2017 voor het laatst met zulke cijfers in de competitie is gewonnen. Het liefst eis ik de overwinning natuurlijk op en werp ik me op als verlosser, maar goed, de laatste man die zich zo profileerde in Murcia is inmiddels in zowel Spanje als Nederland persona non grata, dus ik hou me wijselijk in.
Na een kort bezoekje aan de uitpuilende fanshop blijf ik nog even hangen op het plein voor het stadion. Volwassen mannen imiteren opgewekt de doelpunten die zojuist op het veld gescoord zijn tegen de achtergrond van een ondergaande zon. In het supportershome flitsen felgekleurde discolampen en er is een soort loterij bezig. Terwijl kinderen de auto’s van de sterspelers van Real Murcia opwachten om selfies en handtekeningen te scoren, word ik meermaals enthousiast aangesproken en op m’n schouders geklopt door supporters. “Je bent journalist? Schrijf maar op: dit is het wonder van Murcia!” roept een aangeschoten man lachend.
Misschien heeft hij gelijk en was dit wel een klein wonder. Niet zozeer die 3-0, hoewel die uitslag gezien de resultaten eerder in het seizoen vrij miraculeus is, maar meer het feit dat er mensen van over de hele wereld naar een noodlijdende voetbalclub komen kijken. Dat een familie uit Trinidad en Tobago en wat Nederlanders nu de derde divisie van Spanje fanatiek volgen, of dat een groep mensen ondanks historische stormen en tropische hitte naar het stadion blijft komen.
Rozig van de zon volg ik de zingende supporters richting de binnenstad, dromend van de Primera División.
Inloggen
Wachtwoord vergeten
Nieuw account maken
Word gratis lid
