Peter Schols
2foto's
RODA JC ENGELS EN ENGELS
Eenmaal thuis was alles weer goed… Meestal
Mario Engels is de revelatie van het seizoen bij Roda JC. De man die hem groot bracht, pa Stephan, heeft zelf ook een niet misselijke voetbalcarrière achter de rug. Een dubbelinterview met vader en zoon. Niet geheel toevallig onder het genot van Italiaanse kost.
DOOR NICK BRULS

KEULEN

Eerst een plankje bruschetta, daarna een diep bord penne met kip. Om het weg te spoelen een espresso macchiato. Het is dinsdagmiddag in een Keuls restaurant. Aan tafel zitten Roda’s hoop in bange dagen Mario Engels en diens vader Stephan, achtvoudig West-Duits international en met 236 wedstrijden voor de 1. FC zo’n beetje Mister Köln.

Italiaans dus. De favoriete keuken van de familie. Stephan had zelf tien jaar lang een Italiaans restaurant in Bonn, maar omdat hij het te druk had met tal van andere bezigheden, sloot hij in januari de deur. „Ik ben spelersmakelaar, ik koop met Wolfgang Overath (wereldkampioen in 1974, red.) stukken grond en bouw daar dan huizen op en ik organiseer en speel wedstrijden met oud-spelers van FC Köln.” Ook nog een restaurant erbij was niet langer te behapstukken. „De gastronomie is stressvol. Het werd me simpelweg te veel. Ik was er elke avond tot sluitingstijd, want als je iets doet, moet je het goed doen.”

Hoewel onlosmakelijk verbonden met Keulen, is de familie Engels geworteld in Mondorf. Een dorp dat door de Rijn wordt gescheiden van Bonn, maar er vaart een pontje af en aan. Stephan maakt zich daar nog dagelijks druk over het volgens hem op de verkeerde plek gebouwde clubhuis van de voetbalvereniging. Zoon Mario woont intussen aan de rand van Keulen, vlakbij de snelweg. Zo is hij binnen drie kwartier in Kerkrade, waar hij een buitengewoon goed seizoen draait. „Hij speelt nu op de plek waar ik hem ook neerzette toen ik zijn trainer was.”

Drie keer geel voor praten is simpelweg te veel. Stephan Engels
Trainer van Mario

Dat was in het beloftenelftal van FC Köln. Stephan Engels was hoofd jeugdopleiding en sprong in toen Dirk Lottner op straat werd gezet. „Voordat ik toezegde, moest ik met twee mensen spreken. Met Mario en met onze neef Lucas Musculus. Zij hadden er geen problemen mee dat ik hun trainer werd. Ze wisten: ik neem ze bij de hand. Maar als het even niet loopt, kan het theater opleveren. Er waren momenten dat mijn zus – Lucas’ moeder – en mijn vrouw zich afvroegen wat ik met de jongens gedaan had als ze een keer boos of chagrijnig thuiskwamen. Hoort erbij. Ik denk dat ze aan mij een goede trainer hebben gehad. En eenmaal thuis was alles weer goed.” Mario: „Meestal…”

Vader Engels is een voetbaldier met kennis van zaken. Hij speelde honderden wedstrijden voor FC Köln en kwam acht keer uit voor het West-Duits elftal. Hij zat bij de selectie tijdens het WK 1982, maar kwam niet in actie. „Twee keer scheurde ik mijn kruisband, één keer brak ik mijn enkel. Zonder al die blessures had er meer ingezeten. Het was desondanks een mooie tijd. Ik speelde met Schumacher, Rummenigge, Fischer en Littbarski. Duitsland telt zo’n 900 internationals, van wie iets meer dan de helft meer dan één interland speelde. Daar hoor ik bij. En weet dat je destijds anderhalf seizoen top moest presteren om in aanmerking te komen. Nu zijn vijf goede wedstrijden en een paar goals vaak al voldoende.”

Gele kaarten

Mario acteert vooralsnog op een bescheidener niveau. Bij Roda JC valt hij behalve door zijn doelpunten ook op door de gele kaarten die hij pakt. Hij staat al enige tijd op scherp. „Drie voor mekkeren, dat is slecht. Ik moet mezelf meer onder controle houden.” Zijn vader schudt lichtjes zijn hoofd. „De scheidsrechter moet je vriend zijn. Dat is niet eenvoudig, want vaak eisen ze een hoofdrol op. Is al honderd jaar zo. Maar zonder hen kunnen we geen voetbal spelen. Drie keer geel voor praten is simpelweg te veel.” Mario sputtert nog een beetje tegen. „Die tegen Sparta was lachwekkend.” Stephan, vaderlijk streng: „Maakt niets uit. Je moet het afleren. De tegenstander weet ook: ‘Ah, daar is der Mario. Die is in vorm.’ Ze gaan je zoeken, aanpakken. Dat zeg ik hem niet als zijn manager, niet als zijn vader, maar als ervaringsdeskundige.”

170.000 toeschouwers

Stephan heeft wel voor hetere vuren gestaan. Hij speelde voor 170.000 toeschouwers tegen Brazilië in Maracanã. En in de Europa Cup tegen FC Barcelona. „Ik heb mijn vader niet in het echt als prof zien spelen. Wel op video. Ook zijn doelpunt in Barcelona, tegen mijn favoriete club. Ongelofelijk: in Camp Nou mogen spelen en dan ook nog scoren.” Stephan, terloops tussen twee happen door: „4-0 gewonnen. Een zeldzaam grote thuisnederlaag voor Barça.” Hij scoorde met een snoekduik, maar mocht eigenlijk blij zijn dat hij nog in het veld stond na een snoeiharde tackle eerder in de wedstrijd.

Pa als voorbeeld

Spelen voor FC Köln, de club waar hij nog steeds een seizoenkaart van heeft, ziet Mario wel zitten. Zoals pa meer dan 200 wedstrijden deed. En dan hebben we het alleen nog maar over de Bundesliga, terwijl de wedstrijden in Europa hem meer zijn bijgebleven. „Dat ging er hard aan toe. De finale van de toenmalige UEFA Cup tegen Real Madrid. ‘Thuis’ speelden we in Berlijn, omdat onze ultra’s een wedstrijd eerder het stadion van Waregem kort en klein hadden geslagen. Of die pot tegen Luik. Maakte Michel Renquin de Hitlergroet.” Mario, enigszins in paniek, omdat ze aan een tafeltje aan het raam zitten: „Pa, niet voordoen! Wat moeten ze op straat denken?”

Een glaasje water later scheiden de wegen van vader en zoon weer. Niet voor lang. Twee keer per week zien ze elkaar minimaal. En op zondagavond gaan ze met de rest van het gezin uit eten. Italiaans, vanzelfsprekend. Met vrouw/moeder Elke en dochter/zus Laura, die volgens Stephan op ander vlak net zo goed carrière maakt. „Zij is als 28-jarige verantwoordelijk voor vijf Aldi-filialen in de buurt van Bonn. We zijn trots op beide kinderen.”