rob oostwegel
REVALIDATIE DJIM EN PAULISSEN
Vergeten maar teruggeknokt
Een klein jaar geleden liepen ze zowat tegelijk dezelfde zware knieblessure op. Na zware maanden van revalideren zijn Mitchel Paulissen en Célestin Djim weer helemaal terug. „Het is hard, maar je telt gewoon niet meer mee.”
Alsof de duivel ermee speelt. Het is oktober 2017 als binnen een paar dagen tijd twee keer het noodlot toeslaat bij Roda JC. Op de eerste dag van de maand gaat het mis bij Mitchel Paulissen. In een uitwedstrijd bij Sparta scheurt de aanvaller de voorste kruisband van zijn rechterknie af. Drie dagen later is het opnieuw raak. Tijdens een oefenwedstrijd in Sint-Truiden gaat Célestin Djim kermend van de pijn naar de grond. Zelfde knie, zelfde blessure. De twee komen de rest van het seizoen niet meer in actie, al is dat nog niet meteen duidelijk. „Ze dachten eerst dat ik maar twee weekjes nodig had om te herstellen”, herinnert Paulissen zich. „Maar onze fysiotherapeut vertrouwde het niet.” Een bezoekje aan het ziekenhuis van Genk volgt. Daar werkt orthopeed Jan Truijen, een specialist op dit gebied. „Die pakte mijn knie drie seconden vast en zei gelijk: vriend, je kruisband is afgescheurd. Dat hakte er wel even in, want daar had ik me niet op ingesteld.”

Hetzelfde geldt voor Djim. „Ik dacht ook eerst dat ik na een paar weken wel weer kon voetballen, maar toen de dokter ernaar keek, bleek toch dat ik geopereerd moest worden.”

De aanvallers gaan allebei onder het mes in Genk, daarna begint een traject van stapje voor stapje revalideren. „Je moet eerst leren accepteren dat je er zo lang uit bent”, weet Paulissen. „Het is hard, maar je telt gewoon niet meer mee als voetballer. Dat was voor mij het moeilijkste. De eerste twee weken kun je nog niet lopen en lig je thuis op de bank. Dat is om gek van te worden. Je kunt niet eens zelf iets te drinken halen, dan flip je helemaal uit.”

Ook voor Djim betekende de blessure een mentale klap. „Het was echt niet makkelijk, zeker omdat ik op dat moment net aan het knokken was voor een basisplek. Daarom wilde ik ook zo snel mogelijk weer terugkomen.”

Vergeten voetballers

De weg terug begint voor de Belgische aanvaller in een revalidatiekliniek in Luik. „Dat was voor mij makkelijker, omdat ik daar ook gewoon Frans kon spreken. Ik ben er behoorlijk stevig aangepakt, maar het was uiteindelijk wel goed voor me.” Paulissen trekt op zijn beurt naar het KNVB-complex in Zeist, waar wel meer geblesseerde profvoetballers aan hun terugkeer werken. „Jongens als Alessandro Damen van Excelsior of Jordens Peters van Willem II. We zijn er bevriend geraakt en zaten samen in een appgroepje: de vergeten voetballers”, lacht Paulissen. De steun van de anderen kan hij goed gebruiken, want het herstel duurt lang. „Na twee maanden denk je dat je alles alweer kunt, maar dan moet je er nog zeven.” Af en toe moest hij zijn ploegmaat afremmen. „Ik wilde te snel weer spelen”, erkent Djim. „Dan zei Pauli tegen me: doe nou rustig aan, neem je tijd. Maar ik miste gewoon het gevoel van de bal aan mijn voeten.”

Dynamiet

Na een maand of zes treffen de Roda-collega’s elkaar weer op de club, waar ze heel wat uurtjes samen in het krachthonk doorbrengen. Paulissen, wijzend naar Djim: „Hij is één brok dynamiet in de sportschool. Niet normaal gewoon, hij is gruwelijk sterk. Dan wil je toch niet onderdoen, dus moet je echt aan de bak. Voor mij was het heel belangrijk dat we samen konden trainen. Ik denk niet dat ik in mijn eentje even goed was teruggekomen.”

Nu staan de twee weer elke dag samen op het trainingsveld. En Paulissen bekroont zijn comeback vorige week zelfs met een zalig doelpunt tegen FC Twente. Maar dat gevoel kwam niet in de buurt bij de euforie na de eerste wedstrijd. „Dat was nog tien keer beter dan die goal. Dat je weer onderdeel van het team bent, dat groepsgevoel. Dan weet je dus: hier heb ik het allemaal voor gedaan.”