Bas QUaedvlieg
Zachte landing bij Roda
Hij verruilde deze zomer de ene crisisclub voor de andere. Bij Roda JC hoopt Richard Jensen (22) zijn carrière een boost te geven. En daarna? Daarna wil hij als piloot de wereld over.
DOOR JIMMY LEENDERS

KERKRADE

Richard Jensen keert vrijdagavond voor het eerst terug in het stadion waar hij zijn debuut maakte in het profvoetbal. Met zijn nieuwe werkgever Roda JC tégen FC Twente, dat hem naar Nederland haalde. Ooit grote clubs, nu beiden al jaren in de problemen. Die overeenkomst ziet Jensen ook, maar dat is het dan ook wel. „Als voetballer maak je er niet al te veel van mee. Dan win je twee keer en voelt het alsof er niet zo veel aan de hand is.”

Hij verheugt zich vooral op het weerzien. Twente heeft veel voor hem betekend. „Dat we nu meteen daar spelen is natuurlijk heel bijzonder. FC Twente is niet alleen een groot deel van mijn voetbalcarrière geweest, maar ook van mijn leven.”

Uit elkaar

Je zou na de training acht uur niks kunnen doen. Maar wat is daar het nut van? Richard Jensen
Dat voetballeven begon een paar jaar geleden. Jensen werd als zestienjarige knaap door FC Twente van Finland naar Enschede gehaald en kwam in een gastgezin te wonen. „Dat was zeker niet makkelijk, best pittig zelfs”, blikt hij terug. „Maar je went er toch redelijk snel aan. Je moet wel, je hebt niet al te veel keuze.”

Het werd hem iets makkelijker gemaakt toen ook zijn twee jaar jongere broertje Frederik de oversteek maakte. Samen woonden ze vierenhalf jaar in een woning in Hengelo. Zijn debuut in het eerste maakte Richard uitgerekend tegen Roda, de club waar hij nu zo snel zijn draai heeft gevonden. Na een paar wedstrijden in het eerste van Twente raakte hij zijn uitzicht op een basisplaats kwijt. En dan vertrok Frederik deze zomer ook nog eens naar FC Augsburg.

Toch was dat laatste niet de reden om te vertrekken. Dat hij nu gescheiden is van zijn broertje vindt hij niet erg. „Het was een bonus dat we al die jaren bij dezelfde club hebben mogen spelen. Maar uiteindelijk weet je dat het een kwestie van tijd is tot ieder zijn eigen weg gaat. Om eerlijk te zijn vind ik het zelfs best fijn. Ondanks het feit dat de afstand groter is, brengt dit ons dichter bij elkaar. Nu kan ik een grotere broer en een vriend voor hem zijn. Niet degene die voor hem zorgt. Ik denk ook dat het goed is voor onze persoonlijke ontwikkeling om uit elkaar te zijn. Ik heb misschien af en toe iets te veel voor hem gedaan. En dat is niet zo handig, want je moet gewoon leren van je fouten.”

Mijn ultieme droom is om ooit bij een club uit de Champions League of Europa League te spelen en dan mijn eigen ploeg naar de wedstrijden te vliegen. Richard Jensen
Vliegen

Jensen woont nu alleen, in een appartement in Heerlen. „Ik vind het wel fijn om op mezelf te zijn. Ik heb mijn eigen routine, dingen die ik graag thuis wil doen, zoals studeren.” Studeren ja, want wanneer hij niet op het trainingsveld staat, duikt Jensen in de boeken. Na zijn voetbalcarrière wil hij piloot worden. Wat dat betreft komt zijn nieuwe woonplaats goed uit, dichtbij vliegveld Maastricht Aachen Airport. Jensen is er meestal op zaterdag of zondag te vinden. Vliegen met een instructeur doet hij al, nu nog dat brevet om ook met grote commerciële toestellen te mogen vliegen.

Natuurlijk, als piloot achter de stuurknuppel zitten bij de nationale luchtvaartmaatschappij Finnair zou mooi zijn. „Maar ik heb één ultieme droom. Dat is om ooit bij een club uit de Champions League of Europa League te spelen en dan mijn eigen ploeg naar de wedstrijden te vliegen. Ik weet niet of dat realistisch is, maar dromen mag hè.”

Broodje kaas

Voordat het zover is, moet er eerst nog even flink worden geleerd. Hij vindt het erg fijn, elke dag een uur of twee aan de studie. „Je moet een doel hebben in het leven. Op het veld heb ik dat doel, maar dan is het twee uur en is de training afgelopen. Dan zou je acht uur niks kunnen doen, maar wat is daar het nut van? Ik zou er helemaal gek van worden. Ik heb die uitdaging nodig.”

Die houding typeert Jensen: nuchter, realistisch en beleefd. De Fin spreekt na zes jaar vloeiend en bijna accentloos Nederlands. Toch is er één ding dat maar niet wil wennen: die Hollandse maaltijden tussen de middag. „Dat lunchen blijft een punt hoor”, lacht hij. „Gelukkig eten we op de club vaak warm. Ik kan toch niet op alleen maar boterhammen leven? Een broodje kaas tussen de middag? Dat gaat echt niet gebeuren.”