Bas Quaedvlieg
PORTRET WIM COLLARD
Te veel supporter, te weinig professional
Hij begon in chaos en vertrekt in chaos. In vier tropenjaren kon directeur Wim Collard nooit grip krijgen op de financiële en sportieve worsteling van Roda JC. Te veel supporter, te weinig zakelijk professional.
DOOR EMIL VISSER EN

KERKRADE

Af en toe, achter de coulissen van het Parkstad Limburg Stadion, illustreerde Wim Collard met een simpele handbeweging hoe groot zijn liefde voor Roda JC is. Hij simuleerde dan alsof hij een sneetje in zijn pols maakte, met een onzichtbaar Stanleymes. „Als ik dat zou doen, zou er geelzwart bloed uit mijn aderen stromen.” Hij zei het steevast zonder arrogantie of misplaatste hooghartigheid. Wél met onverbloemde trots.

Niemand kan Wim Collard, geboren en getogen in Kerkrade, beschuldigen van een gebrek aan toewijding. Niet zelden maakte hij werkweken van zeventig, tachtig uur. Maar juist die betrokkenheid was ook zijn grote valkuil. Met Collard (56) zat er vier jaar lang meer een fel meelevende supporter dan een zakelijke professional op het pluche. Emotiemanagement lag voortdurend op de loer. Meest flagrante voorbeeld was zijn stimuleringspremie tijdens de beslissende play-off wedstrijd tegen NAC, mei 2015. Collard beloofde de spelersgroep 100.000 euro extra bij promotie, een ad hoc-besluit waarvan niemand bij de club iets af wist. De commissarissen werden pas achteraf ingelicht.

Wilhelmus Karel Cornelius Collard kreeg thuis het Roda-DNA met de paplepel ingegoten. Zijn vader nam hem elke thuiswedstrijd mee naar Kaalheide, waar de mensen bij grote drukte in de bomen klommen. Zijn opa, met de klassieke koempelnaam Joep, was jarenlang terreinknecht. Zelf liep hij niet over van talent: Mariarade bleek het hoogst haalbare, al had de spits Wim Collard volgens ooggetuigen een ziedend schot in de benen. Na een carrière in de verzekeringswereld maakte hij in 2012 zijn entree bij Roda als financieel adviseur. Twee jaar later, na de eerste degradatie in de eredivisiehistorie, overleefde hij als enige de kaalslag in de Roda-top. Onder chaotische omstandigheden kreeg hij de stoel van algemeen directeur toegeschoven. Toen bleek ook dat Wim Collard niet het type harde, koele saneerder is. Met een brok in zijn keel moest hij medewerkers hun ontslag aanzeggen. Later noemde hij dat ‘de vreselijkste dag die ik heb meegemaakt’.

Er stroomt geel-zwart bloed door mijn aderen. Wim Collard
Worsteling

Het was het begin van vier tropenjaren waarin de voormalige accountant met vallen en opstaan zijn weg moest vinden in een bedrijfstak die met niets te vergelijken is, een wereld waarin de emotie sterker is dan de ratio en opportunisme hoogtij viert. In dat krachtenveld kon hij nooit grip krijgen op de financiële en sportieve worsteling van Roda. De miljoenenschuld waarmee Collard bij zijn entree werd opgezadeld, bleef zo een loodzwaar blok aan het been. Zijn beste beslissing was het binnenhalen van Frits Schrouff, die de club in het najaar van 2015 voor een dreigend bankroet behoedde. Maar ook diens geld verdween vervolgens in een schier eindeloze put, zonder dat Collard en co die wisten te dempen.

Zijn grootste inschattingsfout was de ruimte die hij gaf aan Ton Caanen, de technisch directeur die onwaarschijnlijk veel spelers naar Kerkrade haalde, terwijl het water Roda tot aan de lippen stond. Collard was verbaal te weinig opgewassen tegen de voormalig autoverkoper en liet zich te vaak inpakken. Pas toen het te laat was, nam hij afstand van Caanen. Daarnaast liet hij zich in het dossier-Korotaev te veel leiden door clubliefde en te weinig door kritisch vermogen. ‘We stonden letterlijk te dansen op de tafel’, zei hij na het eerste gesprek met wéér een Roda-redder. Het was onbegrijpelijk dat het liefst drie maanden duurde voordat de Kerkradenaren ontdekten dat de Rus in de cel was gesloten. Caanen mocht diens miljoenen zonder enige weerstand verbrassen met overwegend nutteloze aankopen.

Varkenskop

Voor een deel van de Roda-fans werd Collard zo steeds meer de stuurman die geen controle kreeg over een schip op drift. Op de Koempeltribune hing een spandoek met een rode streep door zijn portret. Drie keer werd zijn auto bekrast. Ook werd er een varkenskop neergelegd, iets dat hem zeer aangreep. Voor die acties was geen enkele rechtvaardiging. Niet alleen omdat ze bedreigend waren, maar ook omdat clubman Collard dit niet verdiende. Juist hij trok zich het lot van Roda aan. In dat voortdurende gevecht maakte hij aantoonbare fouten, maar tegelijkertijd was hij ook overgeleverd aan de omstandigheden in het moeilijkste tijdperk uit de geschiedenis van de club.

Dat hij met een bittere degradatie moet vertrekken, maakt zijn afscheid extra wrang. Gedurende het vierjarige kabinet-Collard is Roda JC niets opgeschoten, zo is de harde, maar onontkoombare conclusie. De club speelt opnieuw in de eerste divisie en ontsnapte bij de gratie van Frits Schrouff aan een faillissement. Het bericht op de Roda-site over de laatste werkdag van de directeur, 29 juni, was uiterst zakelijk en summier. ‘Roda JC dankt Wim Collard voor de samenwerking en zijn inzet voor de club en wenst hem veel succes toe in de rest van zijn carrière.’ Er had nog een tekst aan kunnen worden toegevoegd: Te veel bevlogen supporter, te weinig koele professional.