Ook als onder Korotaev het geld straks tegen de plinten klotst, mag deze speler van blijven. Ik heb het vanaf het eerste moment een uitstekende spits gevonden. Dat s ook niet zo bijzonder want een blinde kan zien dat die jongen kan voetballen.

Maar wat voor Schahin geldt, geldt voor nog wel meer spelers. Sterker, ik zou het elftal dat er NU staat een nieuw seizoen zo aandurven. Daar zouden we echt nooit meer mee in de problemen komen.

Peter Schols
2foto's
RODA JC-PEC ZWOLLE DANI SCHAHIN
‘Ik wil hier mijn sporen achterlaten’
Van provocateur tot publiekslieveling: geen speler van Roda JC heeft zijn status bij de fans zo zien veranderen als Dani Schahin (28). Na zijn veelbesproken vingertje naar de tribunes is de Duitse spits opgestaan als leider en inspirator van de ploeg. Over de zegen van de kopgalg en zijn bloedband met Palestina.
DOOR ROEL

KERKRADE

DE PROVOCATIE

„Met dat vingertje in de thuiswedstrijd tegen Heerenveen leek het alsof ik de confrontatie zocht met de fans. Maar zo voelde ik dat niet. Ik wilde vooral iets duidelijk maken wat velen dachten maar niet durfden uit te spreken. Op een manier zoals dat tussen vrienden gaat, of tussen twee broers: je maakt je punt en daarna ga je samen weer verder. We zaten destijds in een slechte periode, ik kon heel goed begrijpen dat de fans zich ongelukkig voelden, ontevreden. Maar het werkte voor ons allemaal contraproductief. Na die wedstrijd heb ik met supporters om de tafel gezeten om de zaak eens goed uit te spreken. Roda heeft een echte Fan-Kultur, ook in slechte tijden komen de fans naar het stadion. We hebben elkaar snel in de armen gesloten. Na onze overwinning op Vitesse afgelopen zaterdag stond een groep supporters ons bij terugkomst op te wachten. Ik pakte nog wat spullen in het stadion en toen ik naar buiten kwam, vlogen ze om mijn nek. Ik moest overal handtekeningen zetten. Daar kan ik van genieten.”

LEIDERSCHAP

Ik weet hoe het voelt vluchteling te zijn. Het is een thema dat een bevolking kan splijten. Je kunt niet iedereen opnemen, maar ik vind dat we mensen op de vlucht moeten helpen. Dani Schahin
„Ja, het klopt dat de trainer (Robert Molenaar, red) met me heeft gesproken over mijn rol in de groep. Hij wil graag dat ik het voortouw neem als een van de leiders. Maar ik vind dat ik me voorheen ook al liet gelden. Dat is gegroeid, dat is een proces, je kunt niet zeggen: op dat moment ben ik leider geworden. Op het veld ben ik geen hele grote prater, ik probeer vooral met mijn prestaties de ploeg te helpen. Maar in de kleedkamer doe ik natuurlijk mijn mond open als dat nodig is. Ik vind niet dat wij een introverte groep hebben, zoals wel eens wordt gezegd. Adil Auassar, Chris Kum, Hidde Jurjus: die laten zich echt wel horen. Simon Gustafson is buiten het veld zeer rustig, maar in de wedstrijd juist niet. Ik geloof in een goede hiërarchie. In een bedrijf heb je de chef, het afdelingshoofd en werknemers. In een elftal heb je de trainer, de aanvoerder en de spelers. Er moet leiding en orde zijn. Je kunt ook kiezen voor een vlakke hiërarchie, maar dat heeft niet mijn voorkeur.”

DE KOPGALG

„Veel doelpunten maak ik met mijn hoofd. Het gaat niet zozeer om het springen, maar wel om de timing op het juiste moment. En je moet de bal naar beneden drukken. Of ik een geheim heb? Dat is er niet, het is vooral een resultaat van heel veel trainen. Toen ik vijftien, zestien jaar was speelde ik in de jeugd van Energie Cottbus, in het oosten van Duitsland. Mijn trainer nam me iedere dag mee naar de kopgalg. Springen, timen, koppen, springen, timen, koppen. Nu oefen ik dat niet meer elke dag, maar geregeld vraag ik aan de vleugelspitsen Mario Engels of Mika Rosheuvel om na de training nog tien ballen voor het doel te slingeren. Ik voel me nu goed, sterk in het veld. Het eerste seizoen bij Roda kwam ik niet uit de verf. Ik had last van blessures, had moeite met het kunstgras, we speelden onder Anastasiou geen offensief voetbal. Nu kom ik beter tot mijn recht. Al had ik liever nog meer goede voorzetten, dan kan ik als spits nog belangrijker voor Roda zijn.”

PALESTINA

„Mijn geschiedenis voert langs vele grenzen. Mijn moeder, Svitlana, is geboren als Sovjet-burger in de Oekraïne. Mijn vader Mohammed komt uit de stad Baalbek, in Libanon. Hij is Palestijn. Ze werden op elkaar verliefd als studenten in Donetsk. Daar werd ik geboren. Al snel vertrokken we naar Libanon. Toen ik zeven was zijn we vanwege de oorlog gevlucht naar Duitsland, waar we drie jaar in een opvangcentrum hebben gewoond. Ik weet hoe het voelt om vluchteling te zijn. Het is een thema dat een bevolking kan splijten, zoals in Duitsland. Je kunt niet iedereen opnemen, maar ik vind dat we mensen op de vlucht moeten helpen. Het kan niet zo zijn dat het ene land alles doet en het andere niets. Ik voel me nog altijd verbonden met Palestina. De situatie is al vele jaren explosief, maar het is moeilijk om daarover een mening te vormen. Het westen laat beelden zijn die meer pro-Israël zijn en contra de Palestijnen. Dáár zijn er beelden die weer pro Palestina zijn. Wat is de waarheid? Vorige maand heb ik een uitnodiging gekregen om te komen kijken naar de interland Palestina-Oman. Ik ben niet gegaan, al mijn aandacht gaat nu naar Roda. Maar ik zou graag voor Palestina willen spelen. Ik ben nog niet gerechtigd, maar via de FIFA kan ik een speciale pas krijgen.”

DE THRILLER

„De degradatiestrijd is ongelooflijk spannend, een thriller. We hebben tegen Vitesse laten zien waartoe we in staat zijn. Voor mij kwam dat niet uit de lucht vallen. We spelen al vier, vijf weken behoorlijk, maar steeds was er weer een counterdoelpunt of een vrije trap die ons terugwierp. We moeten nu deze vorm vasthouden, want ik geloof er niet in dat Sparta en Twente geen wedstrijden meer gaan winnen. Ik hoop echt dat Roda kan breken met die al die turbulente jaren. Dit is een echte Traditionsverein, met een prachtig stadion en een verleden met befaamde aanvallers. Met alle respect voor een club als bijvoorbeeld Excelsior, maar die heeft die ambiance en die geschiedenis niet. Ik hoop ook dat Roda de middelen krijgt om zich omhoog te werken. Nee, over een terugkeer van Korotaev spreken we in de kleedkamer amper. We volgen het nieuws, dat is het. Maar ik zie wel dat de club een visie voor de toekomst heeft. Het contract van de trainer is verlengd, jonge spelers worden vastgelegd. In die ontwikkeling wil ik iets bijdragen, mee helpen. Als ik mijn sporen kan achterlaten, ben ik hier geslaagd.”