anp/proshots
EREDIVISIE VITESSE 0 RODA JC 3
Herrijzenis van een kelderploeg
Met de beste wedstrijd van het seizoen verraste Roda JC vriend en vijand. Vitesse werd in eigen huis vernederd: 0-3. Hoe kan een gedoodverfde degradatie-kandidaat zo boven zichzelf uitstijgen? Op zoek naar een verklaring.
DOOR ROEL WICHE

ARNHEM

HET DUITSE MOTORBLOK

Waar Roda vroeger graag de sleutels in handen van Belgen gaf, is nu het vizier vooral op de Duitse markt gericht. VVV toonde al aan hoe vruchtbaar deze strategie is en nu is ook in Kerkrade het effect nadrukkelijk zichtbaar. Met Patrick Banggaard (verdediger), Tsiy Ndenge (middenvelder) en Dani Schahin (spits) leunt bijna de gehele as van de ploeg op spelers die uit de Duitse liga’s zijn gehaald. Ook Donis Avdijaj, smaakmaker binnen én buiten het veld, trok de oostgrens over. Samen reikten ze in Arnhem naar hun beste vorm van het seizoen en vormden zo het motorblok van een kelderploeg die tegen een dramatisch Vitesse speelde als een kandidaat voor Europees voetbal. Met Schahin (foto rechts) als de grootste motivator.

Lang lag hij onder vuur bij zijn critici, die vonden dat hij te weinig dynamiek heeft en te gemakkelijk het riante salaris opstrijkt dat hij in het Caanen-tijdperk kreeg. Maar de laatste maanden snoert hij iedereen de mond. Zijn treffers in Arnhem getuigden van klasse. De 0-1 kwam na een krachtige kopbal, zijn specialiteit van het huis. De 0-3 bereidde hij zelf voor en verzilverde hij met een koelbloedigheid die in tijden van degradatiestress veel waard is. Met acht doelpunten -in een ploeg die het minste balbezit van de eredivisie heeft- doet Schahin weinig tot niets onder voor spitsen als Huntelaar (Ajax, 12), De Jong (PSV, 11) en Jörgensen (Feyenoord, 8).

DE ONPEILBARE ZWEED

Een genie dat in het verkeerde laboratorium terecht is gekomen? Simon Gustafson is een fascinerend dossier voor psychologen, analytici en trainers, een dossier met vele pagina’s en vele voetnoten. Robert Molenaar, zijn coach, meent dat hij het karakter van de onpeilbare Zweedse stilist slechts voor ‘enkele procenten’ kan beïnvloeden. Gustafson kan na een training als eerste in zijn auto duiken, diep weggezonken in zichzelf, maar ook – zoals vrijdag voor het duel tegen Vitesse – luid discussiërend met ploeggenoten het stadion verlaten, als wegbereider in moeilijke tijden. In het veld wisselt hij onbegrijpelijke momenten van apathie af met briljante ingevingen. Eén conclusie kan inmiddels worden getrokken en die werd zaterdag tegen Vitesse bevestigd: Gustafson komt pas écht tot zijn recht in een ploeg die gesmeerd voetbal speelt, met spelers om hem heen die voortdurend beschikbaar zijn voor de combinatie. De huurling van Feyenoord voelde zich in het Gelredome als een vis in het water. Subliem waren de rush over veertig meter en de steekpass waarmee hij de 0-2 van Avdijaj inleidde.

HET CHARMEOFFENSIEF

Wie in Kerkrade loopt nog rood aan van het priemende vingertje van Dani Schahin, in een thuiswedstrijd niet lang voor de winterstop? De koude oorlog tussen de eigenzinnige aanvalsleider en de supporters is vrijwel geheel verdwenen, zoals ook het ongemakkelijke spanningsveld tussen de ploeg en (een deel) van de fans lijkt vervlogen nu de resultaten én het spel nieuwe hoop geven. De spelers deden bovendien een slimme zet door een charmeoffensief te starten richting de trouwe achterban. De selectie betaalde vijfhonderd kaartjes voor het gastenvak in het Gelredome en dankten het meegereisde legioen na afloop met een spandoek van twintig meter. De tegenprestatie kwam in de vorm van verbale steun. De 548 Roda-fans overstemden bij vlagen de andere 16.000 toeschouwers. Interessant is de vraag of Parkstad nu weer massaal achter zijn eredivisionist gaat staan. Het gemiddelde aantal toeschouwers vergeleken met vorig seizoen is gezakt met liefst 1600. Roda speelt nog thuiswedstrijden tegen PEC Zwolle, koploper PSV en ADO Den Haag.

DE ARCHITECT

In het spoor van pastoor Heemels van Eygelshoven, die eerder voor het altaar smeekte om een Roda-zege op NAC, toonde ook Robert Molenaar zich bijbelvast. Na de verbluffende winst in het Vitesse-fort, op paaszaterdag, sprak de coach over een ‘wederopstanding’ van zijn ploeg. Die herrijzenis is minder plots dan het lijkt.

Duidelijk waren de patronen herkenbaar die Molenaar er met zijn staf driekwart jaar lang in heeft proberen te slijpen: bij aanval een linie van drie verdedigers en een ver vooruitgeschoven linksback (Vansteenkiste), bij verdediging een compacte ploeg die weinig ruimte laat voor de tegenstander. Een proces dat met vallen – dat vooral – en opstaan verliep en door de architect zelf even vertraagd werd met een mislukte tactiek (vijf verdedigers) in de thuiswedstrijd tegen FC Utrecht. In het Gelredome zag Molenaar dan eindelijk de geoliede uitvoering die hij in het begin van het seizoen moet hebben uitgetekend. Op elke positie staat nu de speler die daar het meest thuishoort. Dat is slecht nieuws voor degenen die op de bank terecht zijn gekomen (Vancamp, El Makrini, Dijkhuizen), maar goed nieuws voor Roda JC. Molenaar zal nu met twee handen de kans moeten grijpen om deze basisploeg in een flow te houden, in een degradatiegevecht dat zinderend tot het slot zal blijven.