Laat maar gauw daar. Genoeg geld om Roda te kopen? Dat verwacht ik niet. Google maar eens, dan kom je niet verder dan een vermogen van 6 miljoen.

En daar wil je een club mee "overnemen"?

Dan degradeer ik nog liever, dan wanneer deze zichzelf ophemelde persoon de touwtjes in handen neemt.

Patsertje die hier niet thuis hoort. En ook niet gaat komen.

koen verheijden

‘Ik ben een weldoener’
Als het aan Salar Azimi (35) ligt, is hij snel eigenaar van Roda JC. Volgens de Iraniër is het nog altijd ‘fifty/fifty’ dat hij het noodlijdende Kerkraadse voetbalbolwerk overneemt. En zo niet, dan zit hij straks op een ander ereterras, bezweert de zakenman. „Er komt een dag dat ik een eigen club heb. Die belofte doe ik je zwart op wit.”
DOOR DENNIS VAN BERGEN

AARDENBURG

Een diepe zucht weerklinkt door de entree van zijn kasteel in het Zeeuwse Aardenburg. Als blijk dat het leven, zelfs voor een miljonair, ook weleens tegenzit. „Dit is nou het nadeel van zoveel auto’s hebben”, foetert Salar Azimi, graaiend door de berg sleutelbossen in zijn hand. „Je weet niet meer welke sleutel bij welke auto hoort.” Even later poseert hij vrolijk voor de fotograaf, ingeklemd tussen twee van zijn bolides die hij uit zijn garage heeft gereden, een Lamborghini en Ferrari. Over die laatste: „Op de roller gaat-ie 383 kilometer per uur. Op de weg slechts een kleine 350.”

Niettemin was hij onlangs ruim op tijd in het Parkstad Limburg Stadion, waar Roda JC tegen Ajax speelde. Azimi kwam er niet zonder reden. Hij wilde de Kerkraadse club overnemen, vertelde hij financier Frits Schrouff en directeur Wim Collard. En dat wil hij nu, een paar weken later, nog steeds. „Ik kijk als ondernemer naar een voetbalclub”, verklaart Azimi. „KV Oostende heeft een stadioncapaciteit van 8200 en een budget van achttien miljoen euro. Bij Roda is het 20.000 versus elf miljoen. Je hoeft geen Schriftgeleerde te zijn om de groeipotentie te zien.”

Terwijl hij hardop rekent, laat Azimi zijn oogbollen over zijn kasteeltuin glijden, die ondanks de voorjaarskou al opvallend in bloei staat. Het geheim, onthult hij: regelmatig besproeien met champagne. Vervolgens, met een glimlach op zijn gelaat: „Ik ben een simpele boer. Maar wel een hardwerkende boer. Met die mentaliteit kan ik Roda uit het slop trekken. Zo zijn al mijn verhalen namelijk uitgekomen.”

Dit is nou het nadeel van zoveel auto’s hebben. Je weet niet meer welke sleutel bij welke auto hoort.
Dat verhaal in een notendop: in 1995 vlucht Azimi met zijn ouders en vier jaar jongere broer Sasan vanuit Iran naar Nederland. Ze komen terecht in diverse asielzoekerscentra. Vanaf dan werkt Salar zich snel op. Hij volgt Nederlandse les en gaat na de middelbare school bedrijfsmanagement studeren.

Nog tijdens zijn opleiding behaalt hij zijn eerste zakelijke succes, wanneer hij een ondernemingsplan schrijft voor een telefoonzaak in Sluis en dat met spaargeld zelf uitvoert. De opbrengst investeert hij in detailhandel, horeca en vastgoed. Het legt hem geen windeieren. Inmiddels zegt Azimi een bod van acht miljoen euro op zijn hotel De Elderschans -een van zijn panden- te hebben afgewezen. „Ik werk twintig uur per dag, maar hoef dat in principe nooit meer te doen. En mijn achter-, achterkleinkinderen ook niet. Hoeveel geld ik precies heb? Genoeg om Roda JC over te nemen.”

Wat drijft u?

„Ambities. Als jeugdspeler kon ik naar Club Brugge. Dat was voordat ik de disco leerde kennen en mijn onepack nog een sixpack was. Mijn droom is nu een voetbalclub te hebben.”

Een jaar geleden doneerde u 110.000 euro aan NAC. Naar eigen zeggen omdat u verliefd bent op die club. Bent u ook verliefd op Roda?

„Ach, wat is verliefd? In Iran trouw je eerst met een vrouw. Die verliefdheid komt dan later wel. Dat is onze cultuur. Je moet gevoel hebben bij een club. Een tussenpersoon benaderde me onlangs met de vraag of ik interesse heb in FC Groningen. Nee. Heb ik niks mee. Dat gevoel heb ik wél bij Roda. Ook omdat het alleen maar beter kan. Ik beloof geen Champions League-voetbal, wel dat Roda een stabiele eredivisionist wordt.”

Algemeen directeur Collard zegt dat u niet past bij Roda.

„Laat ik het zo zeggen: het dossier loopt nog. Ik onderhoud goed contact met onze tussenpersoon, die de gesprekken voert met Roda. Het is nog steeds fifty/fifty dat ik de club overneem. Ik zie mezelf wel zitten, in Limburg, op het ereterras. Naast Frits Schrouff, een geweldige man.”

Voor degenen die het nog niet was opgevallen: Azimi laat zich graag voorstaan op zijn rijkdom. Neem zijn geste aan FC Dordrecht, dat hij trakteerde op duizend flessen ‘zelf ontwikkelde wijn’ met zijn beeltenis. Logisch, vindt hij, ‘voor iemand die als vluchteling met vijftig gulden naar Nederland kwam’. Dan geniet je extra van weelde.

Vandaar ook dat hij deze lentedag alle tijd neemt zich te laten vereeuwigen door de fotograaf. Veel voetballers willen op dit soort momenten nog weleens een gezicht trekken alsof ze zojuist tot dertig jaar strafkamp zijn veroordeeld. Azimi niet. Al zou ter plekke een orkaan razen over Zeeland; hij blijft voor de lens staan. „Wilt u dat ik mijn zonnebril ook eens afzet?”, klinkt het met half Perzische, half Zeeuws-Vlaamse tongval.

Dan: „Ik geef ook lezingen via Speakers Assemblee. Net als Jeroen Dijsselbloem en Herman van Rompuy. In feite zijn zij mijn collega’s.” En weer even later: „Nederland is een prachtig land. Nadeel is wel: als je met je kop boven het maaiveld uitsteekt, dan hakken ze die kop eraf.”

U doelt op de politie-inval in uw hotel, afgelopen jaar, voor een grote controle?

„Ik ben super blij in Nederland. Wat me alleen stoort is die argwaan wanneer je succesvol bent. Dan redeneert men: ‘Dit klopt niet’. In andere landen bewonderen ze je dan juist. Wat betreft die inval: ik heb niets te verbergen.”

Maar toch: u doneert NAC een groot bedrag, u laat duizend flessen wijn uitrukken in Dordrecht, u wilt miljoenen pompen in Roda. Begrijpt u dan dat mensen denken: ‘Waarom doet iemand dat?’

„Heel simpel: het is de persoon die ik ben. Ik ondersteun hier ook de lokale voetbalclubs, ik ben donateur van de stichting Cure for cancer, twee maal per jaar mogen alle bejaarden van de gehele gemeente Sluis gratis eten en drinken in mijn hotel. En-zo-voort! Om rijk te worden moet je kunnen delen. Ik ben een weldoener.”

En straks eigenaar van Roda JC?

„Dat weet ik niet. Er zijn nog twee clubs waarmee ik in gesprek ben. Eén in Nederland en één in België. Nee, welke zeg ik niet. Wat vaststaat: er komt een dag dat ik een eigen club heb. Die belofte doe ik je zwart op wit.”

De middag loopt al op zijn eind als Salar Azimi zijn bezoek naar de parkeerplaats escorteert, in een Rolls Royce ditmaal. Rijdend over de idyllische weggetjes van zijn landgoed valt het hem op dat snelheid maken maar lastig is in dit bosrijk stukje Zeeuws-Vlaanderen. „Eigenlijk is dat auto rijden maar ongemakkelijk”, verzucht de trotse bezitter van dertien bolides. „Toch maar eens een privéjet kopen binnenkort.”