DOOR RON LANGEVELD

Een onbegrijpelijke zet. Iets anders kan ik er niet van maken. Niet van de contractverlenging op zich, en al helemaal niet van het moment waarop de krabbel onder de nieuwe verbintenis van Roda-trainer Robert Molenaar is gezet. Op de opmerking van de trainer zelf afgelopen weekend, dat ‘een vervanger het niet beter zou doen’ valt namelijk wel wat af te dingen. Vast staat wél dat een vervanger het in ieder geval niet heel veel slechter zou kunnen doen. Roda bungelt tenslotte alwéér op de allerlaatste plek. En dat niet voor het eerst dit seizoen.

Zeker, Roda beschikt niet over de meest fijnbesnaarde selectie en moet financieel de tering naar de nering zetten. Maar van een trainer mag je toch meer verwachten? Behoudens een korte opleving in oktober en februari is de sportieve malaise er dit seizoen zeker niet minder op geworden in Kerkrade. Onder Molenaar beleefde Roda zelfs de slechtste seizoenstart in de clubhistorie.

Aangezien de club daardoor momenteel opnieuw in degradatienood verkeert, was het volkomen logisch en ook heel verstandig geweest als Roda alle mogelijkheden open had gehouden om te kunnen handelen, mocht dat nodig zijn. Vorig seizoen werd op het laatste moment trainer Yannis Anastasiou alsnog geslachtofferd. Dat bleek toen de redding voor Roda, dat met Huub Stevens aan het roer op het nippertje een nieuw seizoen in de eredivisie veilig wist te stellen.

Met de recente verlenging van het contract van Robert Molenaar heeft Roda zichzelf een vergelijkbare noodsprong op voorhand ontnomen, of die in ieder geval heel erg moeilijk gemaakt. Mocht Roda de geplaagde trainer nu alsnog de laan uit sturen, dan verliest de clubleiding iedere geloofwaardigheid. Bovendien zal Roda dan waarschijnlijk nóg dieper in de buidel moeten tasten. Ook al zijn er volgens technisch directeur Harm van Veldhoven clausules in het contract opgenomen waarop Roda zich in het geval van degradatie kan beroepen.

Daarmee heeft Roda zichzelf op een heel ongunstig moment jammerlijk klem gezet. En dat volkomen onnodig. Het contract van Molenaar (met een optie voor nog een jaar) liep tenslotte nog gewoon door tot 1 juli. Er was dus niet eens een noodzaak om juist nu tot contractverlenging over te gaan: op een moment waarop de situatie voor de club nauwelijks nijpender kon zijn, en de urgentie tot ingrijpen misschien wel groter dan ooit.