Een trainer is een passant en Van der Luer moet voor altijd aan Roda verbonden blijven. Sommige mensen stralen visie uit - zijn competent. Eric is er zo een: een absolute zeldzaamheid binnen de Roda-organisatie. Ze hadden deze man TD moeten maken.

peter schols
‘Ik denk dat ik een heel goed mens ben’
Controversieel, confronterend en veeleisend. Maar ook een man met een klein hart die flinke klappen van het leven heeft gehad. En weer is opgestaan. Eric van der Luer (53) over het gevecht van Roda JC, de loutering van een harde jeugd en de spiegel die zijn vrouw Jolanda hem voorhoudt. „Ik kan iemand twintig keer in de knieën schieten, maar daarna pak ik hem op en ga weer verder.”
Roda JC maakt wederom een zwaar seizoen door. De wedstrijd tegen Sparta dit weekend is cruciaal in de degradatiestrijd. Hoe kan het zover komen?

„Ik zie heel veel wedstrijden. Vorig jaar 376, naast de 71 die ik heb gezien als coach van Jong Roda. Daarvoor 340, met 59 van het eigen team. Ik heb wel een idee over wat er nodig is om tot een bepaalde prestatie te komen. Als ik de spelers van de clubs in het rechterrijtje vergelijk met onze spelers, dan denk ik dat Roda bijna op iedere positie meer kwaliteit heeft. Dan is de vraag: wat is de oorzaak van die laatste plaats? Ik denk dat we voortdurend moeten manoeuvreren tussen onze financiële mogelijkheden, waardoor je vaak afhankelijk bent van spelers die je worden aangeboden. Het gevolg is dat er nu een team staat waarin de karakters niet bij elkaar passen.”

Je zit zelf in het scoutingsteam. Is dat niet jullie verantwoordelijkheid?

Vroeger stonden mijn moeder en ik soms met de messen tegenover elkaar. Twee minuten later vielen we huilend weer in elkaars armen.
„Over de scouting van Roda wordt altijd een heleboel onzin verteld. Van de spelers die vorig jaar zijn binnengekomen, zijn er een heleboel uit het theoretische netwerk van Ton Caanen. Terwijl bij ons de praktijk ligt. Voor de komst van Frederic Ananou heb ik moeten vechten. De letterlijke woorden van Ton waren ‘die heb je me de strot afgeduwd’. Dat geeft al aan hoe ik en anderen bij Roda met hem hebben moeten werken. Hij verkoopt een Afrikaan nog een zonnebank. Ik neem het tijdperk Ton Caanen niet serieus. Wij moeten er vanaf dat de nummer 18, 19 en 20 in de selectie salarissen hebben van een ton, anderhalve ton. Caanen voelde zich door de komst van investeerder Aleksei Korotaev onaantastbaar. Hij zei: Frits Schrouff is niet meer mijn baas, mijn baas is Aleksei. Achteraf moet ik keihard lachen om de rol die hij gespeeld heeft. Hij zei dat hij contact had met Korotaev, terwijl die al lang en breed in de gevangenis zat.”

Haalt coach Robert Molenaar het maximale uit dit team?

„Ik zit sporadisch bij een bespreking, zie niet veel trainingen, doe dat ook bewust. Omdat ik weet dat ik een mening heb die in deze situatie misschien niet gewenst is, sterker nog, die niks bijdraagt. Ik verkondig mijn mening wél tegen Harm (technisch directeur Van Veldhoven, red.). Ik heb vijf A4’tjes. Heb hem gezegd: dat gaat niet één kop koffie worden.”

Je hebt vaker gezegd: wat deze selectie nodig heeft, is een keiharde hand.

„Deze spelers zijn bijna allemaal volgers. Ze doen hetgeen hen wordt opgedragen. Ik denk dat je volgers moet laten voelen, dat ze volgers zijn. Ik heb daar een visie over. Qua karakter zijn Robert en ik anders. Dat wil niet zeggen dat we het oneens zijn over de situatie van zijn selectie. Dat hij kiest voor deze aanpak heeft ook te maken met zijn visie en karakter. Dat is ook logisch en vooral niet fout.”

Brand je niet van ambitie om coach te zijn op het hoogste niveau? Er is blijkbaar iets bij Roda dat ervoor zorgt dat je niet in die positie komt.

„In de gesprekken komt altijd naar boven: jij assistent? Je straalt uit dat je de ambitie hebt om hoofdtrainer te worden. Dan heb ik al drie keer uitgelegd: niet ten koste van alles. De vraag is: wat levert het de club op, wat levert het mij op? Gaat het slecht, dan worden je beste vrienden je vijanden. Ik zit nu in een situatie dat de angst regeert om iets met mij te doen. De angst dat ik uit de bocht vlieg.”

Jij bent van het conflictmodel. Je wil mensen beter maken door de confrontatie aan te gaan.

„Ik ben iemand die iedereen uit zijn comfortzone probeert te trekken. Kan zelfs genieten van een gigantische aanvaring. Nooit met de bedoeling om mensen hun beperkingen te laten zien. Maar wel om hen te laten inzien dat ze beter kunnen.”

Waar komt dat gedrag vandaan? Zit dat in je DNA?

„Ik heb een aantal ingrijpende zaken ervaren. Als jongen van twaalf heb ik het contact met mijn biologische vader verbroken. Zag daar geen heil meer in. Mijn ouders waren op dat moment al gescheiden. Mijn moeder wist dat niet, zij schrok ervan. Ik zat daar met twee mensen van de Raad voor de Kinderbescherming. Ik heb toen een naamsverandering aangevraagd. Mijn oorspronkelijke naam is Caris. Dat werd Van der Luer, de naam van de nieuwe partner van mijn moeder. Voor mijn gevoel is hij mijn vader.”

Waarom heb je het contact verbroken?

„Uit loyaliteit naar mijn moeder toe, maar ook omdat hij regelmatig zijn afspraken met mij niet nakwam. De manier waarop hij daarmee omging, irriteerde mij. Liever geen relatie, dan een relatie waarbij je altijd aan het hopen bent op iets en eigenlijk vaak teleurgesteld wordt. Nee, ik heb geen contact meer met hem. Hij leeft nog, heeft zelfs dicht bij ons in de buurt gewoond. Zijn andere kinderen hebben wel nog contact met mij gezocht. Zij begrepen niet waarom ik geen contact meer wilde.”

Je was erg jong om zo’n rigoureus besluit te nemen.

„Ik heb er gesprekken over gehad met twee psychologen. Ik moest opschrijven wat ik belangrijk vond. Op nummer 10: de breuk met mijn vader. Zij draaiden het om. Daar zit de kern van jouw karakter, zeiden ze. Ik ben nog een keer geweest en toen heb ik afscheid genomen. Dit speelt geen rol in mijn leven. Het heeft me wél gevormd, net zoals de voetbalwereld me gevormd heeft. Ik heb een bepaalde hardheid voor mezelf en voor mijn omgeving. Dat is niet altijd te begrijpen voor mijn omgeving. Ik ben in staat om na een botsing weer gewoon verder te gaan. Ik kan iemand twintig keer in de knieën schieten, zodat hij niet meer kan lopen. Maar ik pak hem daarna weer op en ga verder.”

Heb je zelf nog broers of zussen?

„Ik heb een broertje gehad dat twee dagen na de geboorte is gestorven. Hij was zowel geestelijk als lichamelijk zwaar gehandicapt. Het klinkt misschien hard, maar voor het mannetje is dat misschien het beste geweest. Je moet mensen geen dingen in het leven laten meemaken die niks met menselijke waardigheid te maken hebben. Ik heb hem nooit gezien, dat besef heeft er wel ingehakt.”

Had hij een naam?

„Sven. Zo’n graf wordt normaal na tien jaar geruimd. Maar volgens mij is het er nog. Mijn stiefvader gaat er met Allerheiligen naartoe.”

Je bent hard, maar ook heel beschermend naar jonge spelers. Je hebt zelf geen kinderen. Beschouw je hen als jouw kinderen?

„Ik ben in staat spelers ervan te overtuigen dat er voor hen absoluut toekomst is. Ik laat spelers niet snel vallen, geef pas op als ik zelf echt het idee heb: het wordt moeilijk. In de zomer had ik een klus in de tuin. Ik zeg tegen die gasten: ik heb hulp nodig. Ze kregen een ontbijt en de dag erna heb ik hen op het Preuvenemint getrakteerd. Dat heeft me 500 euro gekost, ik had beter een professioneel bedrijf kunnen inhuren. Zo bouw je een band op. Bij Uerdingen had ik een Libanese international. De eerste zes weken waren een groot gevecht. Ik kwam er toen achter dat zijn vader in coma lag, herseninfarct. Ik ben een keer meegegaan, uit respect. Toen hij me daarna een bericht stuurde, schreef hij ‘papa’.”

Jouw vrouw Jolanda is geen typische voetbalvrouw. Ze is succesvol, in diverse banen. Hoe belangrijk is ze?

„Het gaat vaak hard tegen hard. Omdat we het beste uit elkaar willen halen. Zonder strijd geen overwinning, is bij ons het motto. Qua karakter zitten we hetzelfde in elkaar. Ze motiveert me, maar ik erger me ook vaak groen en geel aan haar. Omdat ze mij vaak met dingen confronteert die ik al weet. Ze houdt me een spiegel voor, iedere dag. Ze zegt dat ik beter ben dan ik zelf denk. En ze vindt het erg dat ik daar niet altijd de beloning voor krijg.”

Jullie hebben hoge toppen gezien, maar ook diepe dalen.

„Ik ben eerlijk: ik heb ook de bodem gezien de afgelopen jaren. Bij Alemannia weggestuurd, iedereen vond dat onterecht. Bij Uerdingen werd ik een jaar lang niet betaald. Mijn moeder is in die periode gestorven. Hele leven hard gewerkt, een dag na haar pensioen kreeg ze borstkanker. In haar laatste jaar zag ik haar veranderen in een mensonterende karikatuur. Dat deed pijn, ze was de vrouw van wie ik het meest gehouden heb. Vroeger stonden we wel eens met de vuisten tegenover elkaar, met de messen. Twee minuten later vielen we weer huilend in elkaars armen. Dat heeft me gevormd: niet te lang blijven hangen in zaken. Dat vreet energie, kostbare tijd. Ze stierf ’s ochtends om half negen en ’s middags ben ik naar de training gereden. Mijn moeder zou daar begrip voor hebben, die wist hoe achterlijk ik in elkaar steek wat voetbal betreft. Bij haar begrafenis hebben we geen deksel op de kist gelegd, maar een deken. Ze was claustrofobisch. Al die zaken overkomen me. Vorige week zei ik tegen Jolanda: nu wordt het eens tijd dat de prijzen eerlijk verdeeld worden. Dat geldt voor ons allebei.”

Ga jij die prijs nog krijgen, denk je?

„Vorige week moest ik afscheid nemen van mijn tante. Bij het crematorium liep ik met een oom van 84 naar de auto. Ik flapte eruit: we zullen elkaar de komende tijd wat vaker zien. Dat was confronterend. Ik heb verandering wellicht weggeduwd, nu denk ik na: wat is de komende tien, vijftien jaar mijn doel? Ik ben op een punt aangekomen dat ik de indruk moet krijgen: wat jij doet, wordt op waarde geschat. Ik laat me niet klein houden, dan zou ik een hele hoop van mijn kwaliteit verliezen. Een van mijn kwaliteiten is dat ik af en toe grom en blaf. Ik weet dat ik best wel energie kan opslokken, maar nooit met een kwade bedoeling. Het is heel vervelend om het over mezelf te zeggen, maar ik denk dat ik een heel goed mens ben.”