Molenaar had een merkwaardig strijdplan gisteren (hoe dacht hij OOIT tot goals te kunnen komen?), maar de eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat hij door een aantal spelers ook zwaar in de steek werd gelaten.
Maar dit is wel een straf stukje. Ik was er gisteren snel klaar mee, maar dat een journalist een coach zo nadrukkelijk een nederlaag aanwrijft komt zelden voor.

komt niet vaak voor, maar ik ben het volledig eens met R. Wiche

ermindo armino
EREDIVISIE RODA JC 1 FC UTRECHT 4
Roda-chef oogst loon van de angst
Geen geloof in eigen kracht, maar een zeer defensieve speelwijze uit ontzag voor de tegenstander. Roda-coach Robert Molenaar maakte gisteren een keuze die volkomen verkeerd uitpakte. Zijn ploeg kreeg in eigen huis tegen FC Utrecht het loon van de angst: 1-4.
DOOR ROEL WICHE

KERKRADE

Z

orgvuldig kiest hij zijn woorden, nuchter en zakelijk analyserend als altijd, maar de teksten kunnen deze keer niet overtuigen, hoe zeer hij ook zijn best doet om zijn keuzes te rechtvaardigen. Robert Molenaar, trainer van Roda JC, loopt na afloop van een desastreuze wedstrijd zijn vaste route langs de diverse camera’s en schrijfblokken, met een blos op de wangen die net wat roder lijkt dan anders. Twee meter verderop spreekt zijn doelman Hidde Jurjus, die vier keer is gepasseerd, over een ‘verschrikkelijke middag’. Buiten in de felle zon zoeken de fans, iets meer dan 11.000, hoofdschuddend en fel discussiërend zo snel mogelijk de uitgang. Op bijna alle lippen in en om het Parkstad Limburg Stadion brandt dezelfde vraag: waarom speelde Roda plots angsthazenvoetbal?

Verrast

De architect van de ploeg, Molenaar dus, heeft negentig minuten eerder vrijwel iedereen verrast met zijn strijdplan. Voor eigen publiek, dat hartstocht meer waardeert dan koel en berekenend voetbal, stuurt hij vijf verdedigers het veld op. Onder wie Ard van Peppen, de routinier die al maanden op de bank zit en meteen weer de aanvoerdersband mag dragen. In de aanvalslinie is geen plek voor Maecky Ngombo, die vorige week tegen Heerenveen een knappe goal scoorde, of Jorn Vancamp, de jonge Belg die in de vier voorgaande wedstrijden drie keer het doel vond. Daarmee haalt Molenaar eigenhandig de angel uit een ploeg die na de winterstop juist opgebloeid is door effectief en bij vlagen gedurfd aanvalsspel. Het ontzag van de coach voor Utrecht, dat hij meerdere malen dit seizoen heeft geprezen voor het volwassen spel en de tactische organisatie, is blijkbaar zo groot dat hij deze concessie nodig acht.

De strategie van de thuisploeg pakt al snel faliekant verkeerd uit, niet in het minst omdat de spelers vanaf de aftrap elke overtuiging en elk geloof lijken te missen. Al na dertien minuten breekt Sander van de Streek op de rand van buitenspel door het geelzwarte cordon, waarna hij de bal over Jurjus lepelt: 0-1. De versterkte defensie van Roda oogt kwetsbaar en onwennig, maar wellicht nog nijpender is dat de stootkracht in deze samenstelling minimaal is. Dani Schahin, de targetman die de laatste maanden zo’n sterke indruk maakt, staat op een eiland en vindt geen kompaan om zich heen die van zijn duelkracht kan profiteren. Regisseur Simon Gustafson kan de bal amper kwijt en zakt gedurende de wedstrijd weg in een zelf gegraven poel van frustratie, een steeds terugkerende valkuil die zijn brille overschaduwt. Op de flanken ploeteren Livio Milts en met name Mika Rosheuvel, die keer op keer balverlies lijdt. In de eerste helft is alleen Schahin een keer dreigend, maar zijn schot smoort in een woud van Utrechtse benen.

Machteloosheid

De machteloosheid van Roda schreeuwt om een ingreep, maar Molenaar houdt vast aan het plan dat hij in zijn hoofd tot in detail heeft uitgetekend.

Ook een snerpend fluitconcert bij het rustsignaal doet hem niet van gedachten veranderen. Zijn filosofie: er is niet voor niets gekozen voor een behoudende tactiek om risico’s af te bakenen, en wellicht blijft de achterstand zo overbrugbaar. Maar FC Utrecht krijgt zo een vrijgeleide voor het snelle combinatiespel en slaat na een uur spelen toe via Van der Maarel (0-2), uitgerekend op het moment dat Molenaar spits Ngombo alsnog uit de dug-out roept. Even later zorgt Van de Streek met zijn tweede treffer voor de genadeslag: 0-3. Invaller Jorn Vancamp laat Roda nog even opleven met de 1-3, maar Labyad jaagt de toeschouwers in de slotminuten met de vierde Utrechtse treffer definitief het stadion uit.

Na afloop regent het vragen in de catacomben van het Roda-fort, dat deze middag een open huis was. Waar waren de spirit en veerkracht van de laatste wedstrijden? En vooral: waarom is Roda JC niet van eigen kracht uitgegaan, een attitude die zeker gerechtvaardigd was na een serie van vijf competitieduels waarin alleen van het sterke Ajax verloren werd? De man die de eindverantwoording heeft, probeert het allemaal uit te leggen in zijn gang langs de microfoons, met tactische bespiegelingen en de constatering dat ‘alle afdelingen’ van zijn ploeg ‘second best’ waren. De suggestie dat hij te veel ontzag heeft gehad voor deze tegenstander wuift Robert Molenaar weg, met een vasthoudendheid die weinig ruimte voor een andere visie laat. Vaak klonk zijn analyse helder en overtuigend dit seizoen, ook in de weekeindes waarin een teleurstelling moest worden geïncasseerd. Maar deze zondag niet.