Eindelijk!, dacht Kevin van Dessel (46) toen Roda JC hem uitnodigde voor een gesprek. Achttien jaar nadat hij via de achterdeur vertrok als speler, stapt hij als debuterend hoofdcoach het Parkstad Limburg Stadion binnen. Veel is anders, maar toch voelt het als thuiskomen. „In de basis stapt hier nu dezelfde Kevin binnen.”
„Kijk”, zegt Kevin van Dessel, en hij wijst richting een hoek op de overloop van de tweede stage in het Parkstad Limburg Stadion, „daar hangt ‘ie.” De grove penseelstreken maken het lastig om de contouren te herkennen, maar, zo verzekert de kersvers Roda-coach, hij is het wel degelijk die staat afgebeeld op het schilderij. „Je ziet het aan mijn loopje, met die hoog opgetrokken knieën. Dat was toch redelijk kenmerkend.”
Het hoofdstuk als speler van Roda sloot hij in 2007 af, nu zet de Belg in Kerkrade zijn eerste stappen als hoofdtrainer. In achttien jaar is veel veranderd, maar ook het nodige vertrouwd gebleven. Een hernieuwde kennismaking in vier hoofdstukken.
>> THUISKOMEN
„Je weet dat er altijd mensen binnen een club zijn die nooit weggaan. Dat is mooi om te zien. Nancy, van kantoor, was er al toen ik nog bij Roda speelde. Fred, de materiaalman, ken ik nog. Dat zijn mensen met hart voor de club. Die moet je koesteren. Of mensen die vertellen dat ze vroeger met papa op de tribune zaten om mij aan te moedigen en nu zelf bij Roda werken.”
„Daardoor voelt het als thuiskomen. Ik heb hier acht jaar gespeeld, waarvan zes hele mooie jaren. Met Europese wedstrijden, de bekerwinst. Ik ben aanvoerder geweest. Dat ik uiteindelijk via de achterdeur ben vertrokken, deed pijn. Zo eindigde mijn Roda-tijd in mineur.”
„Ik was in die laatste twee jaar veel geblesseerd, presteerde daardoor minder, en dan is het heel simpel: hup, volgende. Zo werkt het nu eenmaal in de voetballerij. Ik heb nooit moeilijkheden gehad met personen binnen de club, maar dat het zo gelopen is, vond ik jammer.”
„Ik ben de club altijd blijven volgen, en ze hebben me later weer opgevist als jeugdtrainer. In de periode daarna heb ik weleens gedacht: wat gebeurt daar allemaal? Ik kom uit de tijd van Nol Hendriks en Theo Pickeé, maar opeens was er een Rus, een Mexicaan. Waar is je identiteit? Je vergooit je eigenheid. Dat is zo zonde.”
„Dat is de laatste jaren wel veranderd, heb ik het idee. Gelukkig. Die Koempelmentaliteit is er nog steeds.”
>> DE KANS
„Toen Roda belde, dacht ik: eindelijk! Het laatste half jaar bij KAA Gent was een vervelende periode. Wouter Vrancken was vertrokken als hoofdcoach en de nieuwe staf zag mij toch als een soort van aanhangsel van hem. Dat was niet fijn. Ik voelde me ongelukkig, en dan duurt een half jaar lang.”
„Ik ging nadenken over mijn toekomst. Wat wil ik? En toen kwam het nieuws dat Bas Sibum naar Heracles vertrok. Zou dat dan iets voor mij zijn? Ja! Je hoopt stiekem dat ze bellen. Een collega van mij was op gesprek geweest. Dat wil ik ook! En als je dan leest dat Rob Penders afketst, dan gaat dat gevoel steeds verder groeien. Ik kreeg ook appjes van mensen binnen Roda, dat dit perfect zou passen. En dan komt die kans…”
„Ik voel dat ik klaar ben voor deze stap. De juiste club op het juiste moment. De timing is perfect. Ik heb mijn carrière langzaam opgebouwd en veel geïnvesteerd in mezelf. Jeugdtrainer bij Roda, daarna bij de topamateurs van EVV en zo doorgegroeid. Ik werd in 2019 kampioen met de beloften van Genk en won de beker. Ik dacht: de volgende stap is hoofdtrainer in het betaalde voetbal.”
„Maar dat kwam niet, en toen ben ik assistent van Vrancken geworden in Mechelen. Daar zijn mijn ogen geopend en besefte ik: ik ben nog helemaal niet klaar om zelf hoofdcoach te worden. Er komt zoveel meer bij kijken dan in de jeugd. Bij een eerste elftal heb je een hele staf die je moet managen, met ieder z’n expertise. In de afgelopen vijf jaar heb ik daarin veel geleerd, nu ben ik klaar om zelf op die stoel te gaan zitten.”
>> DE VISIE
„Het was Raymond Atteveld die tegen mij zei: ‘Jij moet trainer worden!’ Ik heb altijd het talent gehad om vooruit te denken, om situaties te herkennen. Dat heb ik al vroeg geleerd, omdat ik altijd de kleinste en smalste was. Ik moest vooral niet gaan lopen met de bal. Slim spelen. Eén, twee keer raken. Ik liet anderen beter presteren. Ik was geen grote prater of uitgesproken leider, maar stuurde het elftal wel aan.”
„Ik ben een coach die vooral denkt vanuit balbezit. Ik wil dominant voetbal spelen en daarin het technisch-tactische van Nederland en het dynamische van België samenbrengen. In Nederland wordt meer nagedacht over het spelletje, lijkt het soms op schaken, en in België is het negentig minuten gas geven, een fysieke strijd. Ik streef naar een combinatie daarvan.”
„Ik heb nu een voorbereiding van zes weken en dan gaan we zien hoe snel de spelers het oppikken. Er is met de komst van een paar nieuwe spelers een goede balans tussen ervaren en jonge jongens, denk ik. Als club spreken we een gezonde ambitie uit, dat moet ook, en dat is in de bovenste regionen meedoen en zolang mogelijk meestrijden voor promotie. Dat is het doel.”
>> PERSOONLIJKE ONTWIKKELING
„Sef Vergoossen heeft ooit tegen mij gezegd: ‘Verloochen nooit je karakter.’ Dat heb ik altijd onthouden. Dus in de basis stapt hier nu dezelfde Kevin binnen als de Kevin die 18 jaar geleden vertrok. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, die mentaliteit. En hard werken, dat is sowieso de basis voor alles.”
„De mensen die me nu zien, zullen diezelfde persoon herkennen, maar ik heb natuurlijk een hele ontwikkeling doorgemaakt. Ik ben assertiever geworden, mondiger. Van nature ben ik vrij introvert. Ik zal altijd eerst luisteren en de tijd nemen om daarover na te denken. Wat zegt die persoon nu eigenlijk? Daar laat ik dan mijn gedachten over gaan. Ga ik daarmee conflicten uit de weg? Nee, helemaal niet, maar ik laat het waarschijnlijk eerst gebeuren en kom er daarna op terug.”
„Mijn vrouw heeft er een belangrijke rol in gespeeld dat ik een stuk zelfverzekerder ben geworden. Zij is meer van: boem, klets erop! Dat opkomen voor mezelf is door de jaren heen sterk gegroeid. Ik kom juist uit een beschermend, streng gezin, waarin ik nooit voor mijn eigen mening opkwam. Dat was ook één van de redenen om als 19-jarige naar Italië te vertrekken. Ik koos toen heel bewust voor mezelf. Het werd tijd om een man te worden.”
„Ik weet nu heel goed waar ik naartoe wil. En ben daar heel duidelijk in. Dat heeft ook simpelweg te maken met ouder worden. Ik heb meer verantwoordelijkheden, ben vader van twee kinderen, 19 en 16 jaar. We wonen al twintig jaar in Genk. In mijn Roda-periode hebben we daar een huis laten bouwen. Daar ligt de basis waar ik altijd op kan terugvallen. Vanuit daar waren mijn clubs eigenlijk altijd prima te bereizen tijdens mijn carrière.”
„De kinderen hebben mijn periode in Kerkrade niet meegemaakt, maar hebben veel beelden gezien. Dan gaan ze zoeken op Youtube of zo. Ze zijn heel nieuwsgierig naar hoe ik als voetballer was. De oudste was nu ook helemaal enthousiast: ‘Ik heb ’t gezegd, hè papa. Dat Roda zou komen!’”
gisteren om 15:13 - 14 juni 2025 om 15:13 # 379671
Inloggen
Wachtwoord vergeten
Nieuw account maken
Word gratis lid
