
Zelfs een bot vretende tumor kreeg Roda-nieuweling Joshua Nisbet niet klein, nu lonkt voor hem het WK
Emil Visser
Sportverslaggever
09-08-2025, 11:30
Kerkrade Joshua Nisbet (26) is klein van stuk, maar je kan hem met recht een doorzetter noemen. Als tiener streed hij tegen een zeldzame tumor in zijn heup en met zijn beperkte lengte moest hij opboksen tegen afwijzingen en vooroordelen. Nu mag hij dromen van het WK met zijn land Australië.
Je kent ze wel, die praatjes van clubs en spelers als er een nieuwe voetballer wordt gepresenteerd. De ene loftuiting na de andere. Zo ook bij de aankondiging van Joshua Nisbet bij Roda JC. Technisch manager Rob Servais omschreef hem als een speler met ‘een typisch Australische sportmentaliteit’.
Kruipende griezels
Klinkt goed, maar wat is dat eigenlijk? Aan de speler zelf de uitdaging om dat te omschrijven. „Kop omlaag, doorzetten en nooit opgeven. Weet je, we zijn niet bang voor een uitdaging.” De 26-jarige middenvelder zegt het met die heerlijke rauwe Australische klanken. Het gesprek gaat vervolgens heel eventjes over monsterspinnen, krokodillen en andere kruipende griezels. „Daar hoor ik mijn teamgenoten ook steeds over. Maar ik beloof je, het valt mee.”
Ik had letterlijk een holte in mijn heup.
Doorzetten, nooit opgeven. De woorden klinken door in de rest van zijn levensverhaal. Op 16-jarige leeftijd kreeg Nisbet de schok van zijn leven. Een plotselinge pijn in zijn rechterheup bleek het gevolg van een zeldzame bottumor. Waar een doorsnee blessure slechts kort herstel vraagt, vrat deze ziekte zijn botten aan. „Ik had letterlijk een holte in mijn heup”, zo legt hij uit.
Nooit levensbedreigend
Op dat moment was hij al heel serieus met de sport bezig, maar nog niet op hoog niveau. Hij speelde in een regionale competitie, prof worden was wel zijn droom. Maar die droom ging na de ontdekking van die bot vretende tumor in de koelkast. Hij zag zijn leeftijdsgenoten meters maken in de jeugdselecties, terwijl hij maandenlang letterlijk stilstond. Want alleen met rust konden zijn botten herstellen na het operatief verwijderen van de tumor. „Het is gelukkig nooit levensbedreigend geweest”, verduidelijkt hij.
Zijn heupoperatie was niet de enige horde die hij overwon. Met een lengte van 1 meter 60 is Nisbet bijzonder klein voor een profvoetballer. Zijn lengte zou te maken kunnen hebben met die tumor, want dat is een van de kenmerken die bij de aandoening horen. „Maar er is geen direct bewijs voor dat het in mijn geval ook zo is. Wat zeker niet helpt, is dat mijn moeder net iets kleiner is dan ik en mijn vader maar net iets groter.”
Groeihormonen
Hij was altijd al klein voor zijn leeftijd. Net zoals bijna ieder kind stond hij ieder jaar tegen de muur om zich te laten opmeten door vader en moeder. De streepjes op de muur bleven jarenlang wel heel dicht bij elkaar. „Tussen mijn achtste en dertiende groeide ik maar drie centimeter”, herinnert hij zich nog precies. Tijdens een stage in Spanje, toen hij veertien jaar was, kreeg hij het advies om groeihormonen te overwegen. Terug in Australië besloten specialisten dat dat niet nodig was. Hij zou klein blijven. En dat is lastig als je profsporter wil worden. Zeker in een tijd waarin de atletische aspecten de overhand krijgen. Power, duelkracht, grote passen. Nisbet weet er alles van. „Scouts en trainers kijken vaak naar het postuur en de fysieke capaciteiten van een speler. Vaak kreeg ik daarom ‘nee’ te horen als ik ergens op proef was en een contract probeerde te krijgen. Pesterijen heb ik nooit meegemaakt, omdat ik een goede, hechte vriendengroep heb. Maar ik ontwikkelde wel de drang om mezelf te bewijzen.”
Elk duel, elke onderschepping, elke pass werd voor hem een kans om te laten zien dat lengte niet allesbepalend is. „Ik ontwikkelde spelinzicht en timing waarmee ik tegenstanders kan verrassen. Jazeker, ik heb mijzelf trucjes aangeleerd. Als je kleiner bent, moet je andere manieren vinden om te winnen. Welke dat precies zijn? Dat geheim ga ik natuurlijk niet in de krant verklappen”, zegt hij breed lachend.
We zullen het vanzelf wel zien in het Parkstad Limburg Stadion en op de velden van de eerste divisie. Dat hij wat kan, staat buiten kijf. Hij won de competitie, de beker en de AFC (Asian Football Confederation) Cup met zijn ploeg Central Coast Mariners. In 2024 kreeg hij de Johnny Warren Medal als beste speler van de Australische A-League en in datzelfde jaar debuteerde hij ook voor het nationale team van Australië. Afgelopen seizoen speelde hij voor Ross County FC, op het hoogste niveau in Schotland.
Respectloos
De stap naar Nederland is voor hem een logisch vervolg van zijn carrière. „Dit is een echt voetballand waar technisch en mooi voetbal wordt gespeeld. Dat past bij mij. Maar vergis je niet, ondanks mijn lengte ga ik ook graag duels aan.”
Bij Roda JC is zijn doelstelling glashelder: „Als je bij zo’n grote club speelt, is het respectloos om niet promotie als doelstelling te hebben.” Tussendoor vraagt hij honderduit over de voetbalcultuur in Nederland en specifiek in de regio. Hij heeft zelf ook zijn huiswerk gedaan, want wie de grote rivaal van Roda is, weet hij al. „Mogen er geen uitsupporters mee naar die wedstrijden? Wauw.”
Op persoonlijk vlak heeft hij ook een duidelijk doel. Hij laat de screensaver van zijn telefoon zien: 311 staat er op. „Kijk, deze kalender telt af tot de start van het WK. En ik denk dat het nog ongeveer 260 dagen duurt tot de selectie van de Socceroos bekend wordt gemaakt.”
Socceroos
Elke gespeelde minuut in Kerkrade vergroot zijn kans op een definitieve selectie voor de Australische nationale ploeg. „En ik ben iemand die wil dat het team lekker draait. Want alleen als je club goed draait, ben je zelf ook goed.” De weg is verre van eenvoudig, maar zijn overtuiging is helder: consistent presteren op clubniveau opent de deur naar wereldvoetbal. „Nu ik erover nadenk, is het best bijzonder dat ik dit heb bereikt, ondanks alle hindernissen. Als je doelen stelt en die behaalt, dan sta je er niet bij stil hoe speciaal het eigenlijk is.”
Met elke training, elke wedstrijd in het Parkstad Limburg Stadion bouwt Nisbet verder aan zijn volgende streven. Van een holle heup op zijn 16de tot de drempel van het wereldtoneel. „Kop omlaag, doorzetten en nooit opgeven”, zoals hij het zelf verwoordt. In Kerkrade schrijft de Australiër het volgende hoofdstuk van een carrière die laat zien dat moed en doorzettingsvermogen belangrijker zijn dan centimeters
4 uur geleden - 09 augustus 2025 om 13:13 # 387007